Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Η επίσκεψη των Μυροφόρων στον Τάφο. (Θεοφάνους Κεραμέως, ομιλία στο β΄ Εωθινό Ευαγγέλιο)


Όταν πλέον πέρασε η λύπη του Σαββάτου και ενεργήθηκε το μυστήριο της αναστάσεως και ο Ήλιος της δικαιοσύνης σαν από κάποιο ορίζοντα ανέτειλε, τότε η τριάδα των ιερών γυναικών που μετέφεραν τα αρώματα έφθασε στο ζωηφόρο μνήμα. «Και πολύ πρωί, την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, έρχονται στο μνήμα, μόλις ανέτειλε ο ήλιος». Γιατί η Εύα, επειδή απατήθηκε κατά το δειλινό, εξορίζεται από τον τόπο της απολαύσεως (παράδεισο). Αντίθετα όμως, οι απόγονοί της σπεύδουν πολύ πρωί να μάθουν την αποκατάσταση της πρώτης μητέρας του ανθρώπινου γένους (Εύας), που έγινε μέσω της αναστάσεως.
Σπεύδουν λοιπόν, καθώς ανέτειλε ο ήλιος. Γιατί ο ήλιος σαν να ανέτειλε από τα κατώτερα μέρη της γης, δημιούργησε μια καινούργια ημέρα για τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Και επειδή το αρχικό φως, που δημιουργήθηκε την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, η αμαρτία το αμαύρωσε, την ίδια ακριβώς ημέρα αφού αναστήθηκε ο Κύριος, δημιούργησε μια παρατεταμένη πρωία. Πράγμα το οποίο, όπως εγώ νομίζω, ο ευαγγελιστής έχει φανερώσει με την έκφραση· «και πολύ πρωί». Γιατί με την ανάσταση του Χριστού οι ψυχές δεν βρίσκονται πλέον φυλακισμένες στις σκοτεινές κρυψώνες του άδη. Και έλεγαν μεταξύ τους· «Ποιός θα μας κυλίσει την πέτρα από την είσοδο του μνήματος»; Η Μαρία λοιπόν η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, η οποία πιστεύουμε ότι είναι η υπέραγνη Δέσποινα (αυτήν δηλαδή ονομάζουν τα Ευαγγέλια μητέρα Ιακώβου και του Ιωσή), είχαν πάει από πριν στον τάφο, και δεν ήταν εντελώς άπειρες από το γεγονός της αναστάσεως, και μάλιστα, επειδή ήταν με πάρα πολύ φλογερό πόθο ενισχυμένες, έτρεχαν να πάρουν μεγαλύτερη επιβεβαίωση. Η Σαλώμη δε, επειδή ήλθε στον τάφο για πρώτη φορά πριν από λίγο χρόνο, γνώριζε ότι μια μεγάλη πέτρα εμπόδιζε την είσοδο του μνήματος. Γιατί ήταν και αυτή μαζί με τον κύκλο των γυναικών που ακολουθούσαν τη Θεοτόκο την ώρα που τοποθετούσαν το Δεσποτικό σώμα στον τάφο και έβλεπε που έχει τοποθετηθεί, όπως ο Ματθαίος και ο Μάρκος μάς ανέφεραν. Ο μεν Ματθαίος τη γνώριζε από τα παιδιά της, ο δε Μάρκος από το όνομά της. Επειδή αγνοούσε τί επακολούθησε, απορεί σχετικά με την πέτρα· γιατί δικός της ήταν ο λόγος· «Ποιός θα μας κυλίσει την πέτρα». Γι’ αυτό και οι Μαρίες, επειδή πράγματι γνώριζαν ότι η πέτρα είχε αποκυλιστεί, λύνουν την απορία της με το γνέψιμο των ματιών· «Και όταν σήκωσαν τα μάτια τους, βλέπουν ότι η πέτρα είχε κυλιστεί»· γιατί με το «όταν σήκωσαν τα μάτια τους», δήλωσε το δείξιμο με το γνέψιμο (νεύμα) των οφθαλμών. Φανερώνεται επίσης και το μέγεθος της πέτρας, όταν λέει· «ήταν δε (η πέτρα) πάρα πολύ μεγάλη», και αποδεικνύοντας ότι την πέτρα δεν την κύλισαν τυμβωρύχοι και κλέφτες, προσπαθώντας να κλέψουν το νεκρό, σύμφωνα με τους συκοφάντες αρχιερείς, οι οποίοι έλεγαν στον Πιλάτο· « Μήπως αφού έλθουν οι μαθητές του κατά τη διάρκεια της νύχτας, τον κλέψουν». Πρέπει δε να γνωρίζουμε ότι ο τάφος εκείνος ήταν σπηλιά κατασκευασμένη με ανθρώπινα χέρια, της οποίας την είσοδο ο Ιωσήφ είχε κλείσει με τη μεγάλη εκείνη πέτρα, που την έσυρε με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων, ούτως ώστε να μην είναι δυνατόν από πολλούς εύκολα να μετακινηθεί. Επιπλέον ήταν σημαδεμένος και με τις σφραγίδες. Αλλά ήταν αληθινά πάρα πολύ μεγάλος αυτός που είχε μετακινήσει την πέτρα· γιατί τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει το «Ήταν πάρα πολύ μεγάλη» και έτσι να το εκλαμβάνεις.

«Οι Μυροφόρες αντικρύζουν τον λαμπροφορεμένο άγγελο»
«Και όταν μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νέο με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά, και τις κατέλαβε φόβος και έκπληξη». Όταν είδαν οι γυναίκες την πέτρα μετατοπισμένη από το ζωηφόρο μνήμα, μπαίνουν αμέσως προς τα μέσα· και όταν αντίκρυσαν ένα απροσδόκητο θέαμα που τις έφερε σε αμηχανία, τις κατέλαβε τρόμος και έκπληξη, γιατί είδαν ένα λευκοφορεμένο νέο στα δεξιά του τάφου και σάστισαν από την εκπληκτική μορφή του. Σημαίνει δε «θάμβος» κάποιο φόβο που προκαλείται από ένα ασυνήθιστο θέαμα. Το ότι ο άγγελος παρουσιάστηκε στα δεξιά του τάφου, ήταν ενδεικτικό ενός αίσιου γεγονότος και μηνύματος. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Γαβριήλ, όταν αναγγέλλει στο Ζαχαρία την ευχάριστη είδηση της γεννήσεως του Προδρόμου, παρουσιάζεται στο δεξιό μέρος του θυσιαστηρίου. Όσον αφορά στο λευκό χρώμα της στολής (του αγγέλου), αυτό φανερώνει τη λαμπρή και ολοφώτεινη ανάσταση. Η δε νεανικότητα της αγγελικής μορφής φανέρωνε ότι η μορφή των αγγέλων βρίσκεται πάντοτε και με τον ίδιο τρόπο στην άνθισή της. Γιατί τα θεία τα χαρακτηρίζει πάντοτε η νεανικότητα, μια και δεν συμμετέχουν στη διαδικασία της γήρανσης και βιώνουν τη θεϊκή μακαριότητα.
«Ο άγγελος αναγγέλλει την ανάσταση του Χριστού»
«Αυτός όμως τους είπε·  μην τρομάζετε·  ξέρω ότι ψάχνετε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον σταυρωμένο». Πρώτα ο άγγελος καταπραΰνει τον φόβο, απαλλάσσοντας τις γυναίκες από τον τρόμο που είχε καταλάβει τις ψυχές τους. Έπειτα, επειδή γνώριζε πολύ καλά και την αιτία για την οποία είχαν πάει στο μνήμα, τους λέγει· «Ξέρω ότι ψάχνετε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον σταυρωμένο». Αλλά για ποιό λόγο, αφού άφησε τις υψηλές σκέψεις που αρμόζουν στον Θεό, με τις οποίες φανερώνεται η Θεότητα του Λόγου, χρησιμοποίησε τα ταπεινά αυτά λόγια; Ίσως για να αποδοκιμάσει τις σκέψεις των γυναικών. Γιατί δεν τον αντιμετώπιζαν ολοκληρωτικά ως Θεό. Εάν συνέβαινε αυτό, δεν θα είχαν έλθει να τον αλείψουν με αρώματα. Αυτό που τους λέγει, σημαίνει τούτο· αυτόν που εσείς θεωρείτε ως απλό άνθρωπο προσέχοντας μόνο ό,τι φαίνεται -δηλαδή τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, αυτόν που δέ­χθηκε σταυρικό θάνατο για τη σωτηρία μας- αυτός αναστήθηκε. Δεν είναι τέτοιου είδους, όπως τον θεωρείτε. Γιατί το “ώδε” πρέπει να νοηθεί ως “ούτως”, για να σημαίνει· δεν ευρίσκεται μεταξύ των θνητών κατά τέτοιο τρόπο, που εσείς νομίζετε. Γιατί υπήρχε σε κάθε τόπο, χωρίς να περιορίζεται σ’ ένα τόπο ως Θεός που ήταν και κάλυπτε με την παρουσία του τα πάντα. Όταν πλέον τις μύησε στο μυστήριο της αναστάσεως, τις έστειλε στους αποστόλους με την αποστολή να μεταφέρουν σ’ αυτούς τη χαρούμενη είδηση.
«Η αποκατάσταση του Πέτρου»
«Πηγαίνετε και πείτε στους μαθητές του και στον Πέτρο». Γιατί αφού είπε· «πείτε στους μαθητές του», πρόσθεσε, «και στον Πέτρο»; Επειδή ο ακλόνητος εκείνος στύλος όταν ταλαντεύτηκε για λίγο, αρνήθηκε το Δεσπότη· όταν όμως κατανόησε την πτώση του, έκλαψε πικρά. Και τη συνείδησή του βασάνιζαν τέτοιου είδους τύψεις και ήταν ταραγμένος από τη λύπη κι ο νους του ήταν γεμάτος από έννοιες, επειδή δεν γνώριζε αν τον συγχώρησε ο Θεός. Επειδή όμως είχε αυτή την αμφιβολία, δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να συναριθμείται στον κύκλο των αποστόλων. Γι’ αυτό αφού ανέφερε τους μαθητές ο άγγελος, προσθέτει και το όνομα του Πέτρου, για να πληροφορηθεί ο Πέτρος το κέρδος από τα δάκρυα που έχυσε, εξαιτίας των οποίων δεν έχασε τη θέση του μεταξύ των μαθητών.
«Γιατί οι μυροφόρες αποσιωπούν την αποκάλυψη της αναστάσεως του Χριστού;»
Για να γίνει πιστευτή η αλήθεια της οπτασίας και να επιβεβαιωθεί η ανάσταση του Κυρίου, τις προτρέπει ο άγγελος να αναγγείλουν την ευχάριστη είδηση, κάτι που μόνοι οι μαθητές γνώριζαν. Γιατί τους λέει· «ότι πηγαίνει πριν από σας στη Γαλιλαία· εκεί θα τον δείτε, όπως σας είπε.». Γιατί ο Σωτήρας είχε υποσχεθεί στους μαθητές πριν το πάθος, ότι θα τον δουν στη Γαλιλαία μετά την ανάστασή Του. Εκείνο που αξίζει να εξετασθεί είναι το εξής ερώτημα: πώς ο θεόπνευστος Λουκάς λέει ότι οι γυναίκες ανήγγειλαν όλα αυτά στους μαθητές; ενώ ο ευαγγελιστής Μάρκος ανέφερε ότι η Μαγδαληνή πήγε να τα αναγγείλει σ’ αυτούς που είχαν μείνει μαζί Του και που πενθούσαν και έκλαιγαν. Εδώ όμως αναφέρει· «έφυγαν από το μνήμα, και δεν είπαν σε κανέναν τίποτε, γιατί φοβόντουσαν». Οι μαθητές, όταν άκουσαν τις πρώτες οράσεις των γυναικών -τις οποίες εξιστόρησαν ο Ματθαίος και ο Ιωάννης και ο Λουκάς- δεν πίστεψαν. Γι’ αυτό και ο Κύριος, αφού εμφανίσθηκε στους ένδεκα, ενώ καθόντουσαν στο τραπέζι, έψεξε την απιστία τους. Γι’ αυτό το λόγο, επειδή οι γυναίκες φοβόντουσαν, μη φανούν πάλι οι μαθητές άπιστοι, όπως ακριβώς και πριν, αποσιωπούν την αποκάλυψη. Φοβόντουσαν μήπως γίνονταν αιτία μεγαλύτερης καταδίκης για τους μαθητές, αφού για οράσεις ολοκάθαρες και επαναλαμβανόμενες δυσπιστούσαν.
«Οι μυροφόρες πρότυπα μιμήσεως των πιστών»

Αυτές λοιπόν τις ένθεες και μακάριες γυναίκες, ας μιμηθούμε κι εμείς με ζέση. Και άλλος μεν ας επιδεικνύει ζήλο μιμούμενος τη Μαρία τη Μαγδαληνή όσον άφορα την πράξη. Και όπως εκείνη όλη τη νύκτα παρέμενε με ευχαρίστηση στον τάφο, ερευνώντας από κοντά την ανάσταση του Κυρίου, έτσι κι εκείνος ας επιζητεί σε όλη του τη ζωή την ανάσταση του λόγου που βρίσκεται μέσα του πεθαμένος. Αυτός όμως που θέλει να μιμηθεί τη Μαρία του Ιακώβου, ας προσηλώνει το νου του στο θεωρητικό μέρος. Αυτός ας ασχοληθεί σ’ όλη του τη ζωή με τη μελέτη των θείων εννοιών, και μέσα από την αληθινή γνώση ας γεννήσει μέσα του το λόγο και ας καρπώνεται τη συγγένεια που έχουμε με το Θεό κατά χάρη. Γιατί ο Σωτήρας μας, μας λέει· «Μητέρα και αδελφοί μου είναι όσοι εφαρμόζουν το θέλημά μου». Τέλος ας μιμηθεί τη Σαλώμη εκείνος που ως προς την αναζήτηση του καλού αποδείχθηκε ράθυμος στη νεανική του ηλικία, γιατί ήταν βυθισμένος στον ύπνο της ραθυμίας. Αυτός λοιπόν όταν ανατείλει ο ήλιος, δηλαδή όταν θα τον φωτίσει το θείο φως, ας αποδιώξει τη ραθυμία και ας συγκαταριθμήσει τον εαυτό του στη χορεία εκείνων που έχουν ήδη εντρυφήσει στο αγαθό. Το όνομα Σαλώμη ερμηνεύεται ειρηνική και δηλώνει την αγαθή ψυχή που νίκησε τα πάθη και ειρηνεύει όσο μπορεί. Αυτές λοιπόν αφού μιμηθούμε σχετικά με τη γνώση του λόγου, ας ζητήσουμε ολοπρόθυμα όταν ανατείλει ο ήλιος, όταν φωτιστεί δηλαδή το ηγεμονικό της ψυχής μας, και διασκορπιστεί σαν το σκοτάδι η άγνοια των λογισμών. Εάν λοιπόν συμπεριφερθούμε έτσι, θα δούμε την καρδιά μας να απαλλάσσεται από την σκλήρυνσή της, σαν να σηκώνεται μια πέτρα. Όταν δε μαλακώσει η καρδιά μας, θα φανεί σε μας ο άγγελος, η κίνηση δηλαδή της συνειδήσεως, που θα μας αναγγέλλει την ανάσταση του λογιστικού μέρους της ψυχής, που είχε νεκρωθεί μέσα μας. Ας γίνουμε λοιπόν στους άλλους διδάσκαλοι του καλού, σε όσων η ακοή πείθεται στην ακρόαση των θείων λόγων. Σε όσους όμως θεωρούν ότι η θεία διδασκαλία είναι ανοησίες, ας μην πούμε σε κανέναν τίποτα. Γιατί δεν είναι θεμιτό να αποκαλύπτουμε τα θεία μυστήρια στους απίστους, αυτά που εμείς αξιωθήκαμε να δούμε. Έτσι θα αποφύγουμε και ο λόγος να είναι ανώφελος και μείς να γίνουμε γι’ αυτούς αίτιοι μεγαλύτερης καταδίκης. Και ο Χριστός, ο Θεός μας, που μας ζωοποίησε με την ανάστασή του από τους νεκρούς, αυτός ας μας αναστήσει και από το θάνατο που προέρχεται από τις αμαρτίες, κι ας μας αξιώσει να κληρονομήσουμε τη βασιλεία του. Αμήν.

(Πρεσβ. Σταύρου Τρικαλιώτη, «Τα Ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια», εκδ. Τήνος, σ. 79-87)

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (ΘΩΜΑ) π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας




 Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (ΘΩΜΑ)

 Ευαγγέλιο : Ιω. 20, 19-31)



            Επειδή εξακολουθούμε να εορτάζουμε την Ανάσταση το γεγονός αυτό μετατοπίζει τους χριστιανούς από θέσεις αδράνειας σε θέσεις συμμετοχής απέναντι στον εαυτό τους και στην κοινωνία. Αυτός είναι ο στόχος: « η αναγέννηση κάθε προσώπου και της ζωής. Το λέει ο ίδιος ο Κύριος: « αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις εν τη γη  αγαλλιάσονται . Δηλ. η Εκκλησία ανοίγει το μέλλον μεταθέτοντας τον ορίζοντα πέραν του τάφου.
            Δεν παραλείπει όμως να τονίσει και την ευθύνη που έχουμε όλοι μας γι’ αυτό το μέλλον. Αυτό φαίνεται στο ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής του Θωμά.
            Ο Θωμάς είναι ο άνθρωπος που κάνει αυτοπροσώπως χριστιανισμό μέσα και έξω εκκλησιαστικής κοινωνίας. Δεν προχωράει με οράματα για το μέλλον. Πατάει σε σταθερό έδαφος διερευνώντας την πίστη του επειδή θέλει ν’ αλλάξει αυτή την αβίωτη ζωή. Η αλλαγή της ζωής  είναι υπόθεση ετοιμόρροπη , όταν στηρίζεται  μόνο σε οράματα. Ο Θωμάς ξεκαθαρίζει τη θέση του: « δεν θέλω τέτοια πράγματα. Θέλω να δω τώρα τον αναστημένο Χριστό αν όντως είναι αναστημένος». Και βέβαια η θέση του έγινε αποδεκτή όπως φαίνεται από την ευαγγελική περικοπή που είναι γνωστή σε όλους.
            Τα σημεία του ευαγγελίου είναι πολλά που προσελκύουν την προσοχή μας.
            Πρώτο είναι εκείνο που παρουσιάζει τον Απ. Θωμά να θέτει ως προϋπόθεση της πίστης στην Ανάσταση, την αναζήτηση και την έρευνα. Οι μαθητές την διαβεβαιώνουν: « εωράκαμεν τον Κύριον».
            Ο Θωμάς αντικρούει την διαβεβαίωση, γιατί είχε την πεποίθηση, ότι ο Χριστός δεν θέλει οπαδούς, αλλά πιστούς δηλ. ανθρώπους ελεύθερους και ερευνητές. Λόγω αυτής της πεποίθησης του αντιλέγει στις διαβεβαιώσεις των άλλων μαθητών: « εγώ επιθυμώ να δω, να αγγίξω, να συσχετισθώ άμεσα με το Χριστό, για να πιστέψω». Η επιθυμία του ικανοποιήθηκε. Ο αναστημένος Χριστός του παρουσιάζεται επιβραβεύοντας έτσι τον αγώνα και την αγωνία για την αυθεντικότητα της πίστης.
            Ας προσέξουμε: ο Θωμάς δεν ζήτησε θαύμα. Ζητούσε αυθεντική ορθόδοξη πίστη. Αυτό είναι το δεύτερο αξιοπρόσεκτο 
Σημείο. Άλλο πράγμα η αναζήτηση ανόθευτης πίστης και άλλο πράγμα η αναζήτηση θαυμάτων. Διότι το θαύμα ενώ προκαλείται από την πίστη, σπάνια δημιουργεί πίστη αφού εκλαμβάνεται ως εξαναγκασμός.
            Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η ενέργεια του Χριστού.
            Όταν παρουσιάζεται στο Θωμά δεν του λέει: « τώρα θες δεν θες θα πιστέψεις», του λέει ;      « και εώρακας με πεπίστευκας. Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Μ’ άλλα λόγια ευτυχισμένοι είναι όσοι πιστεύουν χωρίς άμεσους η έμμεσους εξαναγκασμούς, χωρίς προπαγάνδα. Η προπαγάνδα είναι μία διαστρεβλωτική ενέργεια γι’ αυτό και απορρίπτεται. Η πίστη γίνεται αποδεκτή μόνο ως ελεύθερη απόφαση διερεύνησης.
            Αλλά στο σημείο αυτό έχουμε κάτι ακόμα αξιοπρόσεκτο. Τη διάκριση μεταξύ δόγματος και δογματισμού.
            `Η Ανάσταση του Χριστού επειδή είναι γεγονός αληθινό, είναι δόγμα. Η άμεση ή έμμεση αναγκαστική ή βίαιη αποδοχή αυτής της πίστης θα είναι σε κάθε περίπτωση δογματισμός. Ας μη συγχέουμε λοιπόν το δόγμα που είναι η αλήθεια με το δογματισμό που είναι ενέργεια η οποία εκβιάζει. Χρειάζεται διάκριση πνευμάτων  και πραγμάτων. Μ’ αυτή την έννοια ας μη ζητάμε το δογματισμό μόνο σε θρησκευτικούς χώρους. Υπάρχει και αλλού όπως λ.χ. εκεί που βιάζεται η λογική του ανθρώπου. Μα θα πει κάποιος: η εμφάνιση του Χριστού δεν βιάζει τη λογική του Θωμά; Και βέβαια όχι. Απεναντίας η εμφάνιση του Χριστού ανταποκρίνεται στο αγωνιώδες αίτημα του Θωμά, όπου η πίστη παραμένει ανόθευτη από ανθρώπινες ιδιοτροπίες και αδυναμίες. Πρόκειται για το ίδιο αγωνιώδες αίτημα που προκάλεσε τη σύγκληση των επτά Οικ. Συνόδων. Άλλο λοιπόν πράγμα το δόγμα και άλλο ο δογματισμός.
            Εδώ εμφανίζεται ένα ακόμα αξιοπρόσεκτο σημείο του σημερινού ευαγγελίου.
            Ο Θωμάς γίνεται πιστός λόγω της παρουσίας του αναστημένου Χριστού και όχι εξ αιτίας των εντολών του Χριστού. Δέχεται βέβαια τις εντολές, αλλά όχι ανεξάρτητα από την πίστη στην παρουσία του Χριστού ή την εκκλησιαστική κοινωνία. Αυτό είναι ορθοδοξία. Η εκκλησιαστική κοινωνία βιώνει την παρουσία του Θεανθρώπου, ζωογονείται με το Σώμα και το Αίμα Του και μετά προχωράει στη συνέχιση του έργου του.
            Το ευαγγέλιο λέγει: όλα γίνονται εκεί όπου ήταν οι μαθητές συνηγμένοι την ημέρα εκείνη. Εδώ σαφώς μιλάει για τη Λειτουργία της Κυριακής.     Απ’ αυτή την πράξη της εκκλησιαστικής κοινωνίας ξεκινούν όλα. Στη Λειτουργία της Κυριακής πάλλεται η καρδιά της Εκκλησίας. Η ημέρα εκείνη κατά την οποία ήταν οι μαθητές συνηγμένοι έγινε η Κυριακή, η πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Η Ημέρα του Κυρίου. Έξι ημέρες αφιερώνονται στα εγκόσμια έργα. Την ημέρα εκείνη « τη μια των Σαββάτων και των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον….» έτσι αφενός διαλύεται ο φόβος και αφετέρου επιβραβεύεται η έρευνα και η αναζήτηση του Θωμά καθιερώνοντας την Ημέρα του Κυρίου, την Κυριακή, ως ημέρα διάνοιξης των ορίων της εγκοσμιότητας στην αιωνιότητα. Και όλα αυτά γίνονται όχι με ωραίες ιδέες. Γίνονται με την παρουσία του αναστημένου Χριστού. Δεν είναι αρκετές οι ωραίες ιδέες για να σώσουν τον κόσμο. Χρειάζεται η διάπλαση των δυνατοτήτων της αιωνιότητας από τον αναστημένο Θεάνθρωπο. Αυτή είναι η πίστη του Θωμά και της εκκλησιαστικής κοινωνίας.
            Όταν ο Χριστός παρουσιάζεται εκείνη την Κυριακή στον Απ. Θωμά, δεν του αναπτύσσει κάποιο σύστημα εντολών, αλλά τον προσκαλεί σε έρευνα. Δεν του δίνει χριστιανισμό, τον καλεί να κάνει εκείνος χριστιανισμό. « φέρε τον δάκτυλο σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου..».
            Αλήθεια πόσοι απ’ αυτούς που έχουν σήμερα δύναμη κάνουν το ίδιο;
            Πόσοι ηγέτες πάσης φύσεως καλούν τους ανθρώπους να ερευνήσουν, να ρωτήσουν, να ψάξουν τα πράγματα;
            Και πόσοι θέτουν ως προϋποθέσεις αξιοπρεπούς ζωής την αναζήτηση, την έρευνα και την καίρια διερώτηση μιμούμενοι τον Θωμά;
            Και πόσοι θέτουν ως βάση της κοινωνικής ζωής τη βασική ερώτηση: Τι αξίζει επιτέλους να πιστέψουμε ή όχι; Η ερώτηση τέθηκε από τον Απ. Θωμά και υποστηρίχθηκε όμως και από τον Ιησού Χριστό. Από τότε καθιερώθηκε η ερεθιστική πρόκληση του μυαλού μας, τι αξίζει να πιστεύουμε και τι όχι. Ιδού το  προκλητικά ζητούμενο!  
            Ήδη μιλάμε για το τέταρτο σημείο της σημερινής ευαγγελικής διήγησης. Υπάρχει κι’ ένα  πέμπτο και αυτό είναι η στροφή του Χριστού και της Εκκλησίας προς την άρνηση τους.
            Η αρχική στάση του Θωμά περιέχει άρνηση. Η όψη όμως του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας Του στρέφεται σε πρόσωπα προς την άρνηση. Αυτή η στροφή αναδεικνύει τη σχέση της πίστης προς την άρνηση της ως σχέση τολμηρή άνευ όμως φόβου και πάθους.
            Ερωτάται: Η πίστη των πολλών μαθητών ή η απιστία του Θωμά ασκεί μεγαλύτερη γοητεία; Ούτε η μία ούτε η άλλη. Τόσο η πίστη όσο και η απιστία οφείλουν να μένουν μακριά από γοητείες. Μόνο έτσι αντιμετωπίζονται ουσιαστικά με την εντιμότητα και σοβαρότητα που δικαιούνται. Μακάρι να το καταλάβαιναν αυτό όσοι την άρνηση τους προσπαθούν να την καλύψουν είτε με τη γοητεία της επιστήμης είτε της λογοτεχνίας.
            Ο Θωμάς ό, τι είχε ν’ αρνηθεί το αρνήθηκε χωρίς περιστροφές. Γι’ αυτό και ο Χριστός δεν τον αντιμετώπισε αρνητικά. Εκτίμησε την ευθύτητα του, τις προϋποθέσεις της και τον προσκάλεσε σε έρευνα
            Βέβαια δεν έκαμε κάτι ανάλογο με τους Φαρισαίους, τον Ηρώδη ή τον Πιλάτο. Διότι εκείνοι είχαν σκοτεινές προθέσεις, έπαρση και δογματισμό καλυμμένοι υπό τη γοητεία της εξουσίας. Από το άλλο μέρος στο Χριστό και τους μαθητές απουσιάζει η εχθρότητα και η παθητικότητα. Έμειναν σταθεροί στο « εωράκαμεν τον Κύριον» χωρίς, όμως να εχθρεύονται το κριτικό  και ερευνητικό.  
            Η εκκλησιαστική κοινωνία δεν κινδύνευε από το Θωμά, αλλά από τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες των Φαρισαίων, των Σαδδουκαίων, του Ηρώδη και του Πιλάτου. Ο Θωμάς είχε πάρει το δρόμο προς την αλήθεια. Και η Εκκλησία αρνήθηκε να ναρκοθετήσει αυτό το δρόμο με επιθετικά επιχειρήματα. Αντίθετα διευκόλυνε την ερευνητική πορεία προς την αλήθεια. Το έκανε ο Xριστός προσφέρνοντας τον ίδιο τον Εαυτό Tου καλώντας σε προσωπική κοινωνία. Μεταξύ πίστης εξ ακοής και πίστης εξ επαφής, πίστης εκ μαρτυρίας, πίστης εξ εμπειρίας υπάρχει απόσταση που πρέπει ο άνθρωπος να καλύπτει, όπως  ο Θωμάς με ασίγαστη απορία και καίρια ερωτήματα.
            Και να, ερχόμαστε στο σημείο της πίστης στην Ανάσταση.
            Η πίστη αυτή δεν είναι πίστη στο παράξενο, αλλά στο παράδοξο. Το λογικό δεν πιέζεται να βγει έξω από τα όρια του, αλλά προσκαλείται σε μία προσπάθεια συνάντησης μ’ ένα πρόσωπο το οποίο νίκησε το θάνατο. Μιλάμε για πραγματική πίστη. Η πίστη μόνο ως ομολογία και μόνο ειπωμένη με λόγια είναι ελλιπής. Χρειάζεται ενόραση και αφή, προσωπική επαφή με τον  Χριστό.
            Να γιατί ουσιαστικό στοιχείο της ορθοδοξίας ήταν, είναι και θα είναι η συμμετοχή στη Λειτουργία της Κυριακής, όπου μπορεί  ο άνθρωπος να αποδεχθεί ελεύθερα προσκεκλημένος στην Ανάσταση. «Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγή αθανάτου γεύσασθε..». Αυτή η γεύση αποτελεί την ουσία της  χριστιανικής Εκκλησίας. Διαφορετικά καταλήγουμε στη θρησκευτική πολυλογία, η οποία βοηθάει μεν, δεν λυτρώνει δε.
            Η λύτρωση έρχεται στο τρίτο στάδιο της πίστης. Και κάνουμε λόγο για τρίτο στάδιο της πίστης έχοντας υπ’ όψη εκείνο της έκφρασης με λόγια και εκείνο της ομολογίας. Είναι απαραίτητα, αλλά δεν είναι η πληρότητα.
            Η ανθρώπινη ύπαρξη έχει βάθος και αυτό το βάθος δεν γεμίζει με λόγια, αλλά εκεί γεννιέται το ερώτημα περί θανάτου που συνεχώς ανεβαίνει στη συνείδηση και χαλάει την διάθεση καθώς αναλύεται σε επιμέρους ερωτήματα όπως:
            Γιατί υπάρχει βιολογικό ς αφανισμός;
            Γιατί υπάρχουν ασθένειες;
            Γιατί υπάρχουν αδικίες;
            Γιατί υπάρχουν ατυχήματα, δηλ. απρόβλεπτες και άσχημες καταστάσεις;
            Τι νόημα έχει η ζωή αυτή της καθημερινότητας;
            Πότε μια ζωή καταξιώνεται και πότε;
            Σε όλα αυτά τα ερωτήματα για ν’ απαντήσει κανείς χρειάζεται το θάρρος της πίστης.
            Πίστη όμως που;  Μήπως σε κάποια ανώτερη δύναμη; Ανώτερη δύναμη είναι και ο κεραυνός, ο σεισμός κ.α. Όχι. Στην ορθοδοξία γίνεται λόγος για πίστη στο Μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού, στον Ιησού Χριστό, ο Οποίος δεν αντιμετωπίζει τη ζωή με θεωρητικές κατασκευές. Μετέχει της ζωής και του θανάτου, όπως όλοι  οι άνθρωποι και εξέρχεται νικητής χαρίζοντας τη σωτηρία.
            Να ένα ακόμα σημείο του σημερινού ευαγγελίου. Ο Χριστός παρουσιάζεται          αναστημένος Σωτήρας εκεί όπου οι μαθητές ήταν κρυμμένοι από το φόβο και τον τρόμο.
            Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία της σωτηρίας και όχι ένα πρόγραμμα βελτίωσης της ζωής. Η σωτηρία προϋποθέτει πως κάποιος χάνεται. Εκείνος που πνίγεται, που πέφτει στο χείλος του γκρεμού δεν προσεύχεται για κάποια ανακούφιση, αλλά για σωτηρία.
            Ο Χριστός έρχεται σε ανθρώπους που κάθονται στο σκοτάδι και στη σκιά του θανάτου. Αυτός είναι ο πρώτος ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης στα ευαγγέλια και αυτή έρχεται να διορθώσει ο Κύριος αναστημένος εκ των νεκρών.
            Τα σημεία του σημερινού ευαγγελίου είναι σαν κάτι βήματα προς όσους  θηριομαχούν με τα κύματα του ωκεανού της ζωής. Αξίζουν να τα προσέξουν  όσοι αγωνίζονται και επιθυμούν γνήσια ανθρώπινη διαβίωση.
            Αλλά και για τους αγωνιστές τα σήματα της Ανάστασης κατευθύνουν προς εμπειρίες πρωτότυπες και δυνατές. Επομένως έχουν ενδιαφέρον σε καιρούς που η ζωή κάθετα και οριζόντια , με θόρυβο ή σιωπηρά συρρικνώνεται στη μιζέρια.
            Δεν μας αξίζει τέτοια μιζέρια.
            Μας αξίζει η Ανάσταση.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

π.Γ.στ.  

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Η Ζωοδόχος Πηγή.






Ήταν  γύρω στα 450μχ,  όταν  ένας  βυζαντινός  στρατιώτης,  Λέοντας  στο  όνομα,  έκοβε  βόλτες  σ΄ ένα  δασάκι  στα  μέρη  της βασιλεύουσας,  όταν  ξάφνου  βλέπει  μπροστά  του  έναν  τυφλό  άνθρωπο  να  του  ζητάει  λίγο  νερό  για  να  σβήσει  τη  δίψα  του.Ο  Λέοντας  προθυμοποιήθηκε  να  του  βρει  και  να  του  φέρει  νερό.Έψαξε  λοιπόν,  στο  δάσος  για  να  βρει  νερό  αλλά  μάταια  και  έτσι,  επέστρεφε  λυπημένος.
       Τότε  όμως,  άκουσε  μια  γυναικεία  φωνή  να  του  λέει«Ου  χρεών  σε,  Λέων,  αγωνιάν,  το  γαρ  ύδωρ  εγγύς»,  δηλαδή,  «Δεν  χρειάζεται  Λέων  να  αγωνιάς,  να  άγχεσαι,  να  στεναχωριέσαι,  το  νερό  είναι  δίπλα  σου». Και  πάλι  ακούει  τη  φωνή  την άγνωστη  να  τον   προστάζει«Λέων  βασιλιά,  πάρε  απ΄ το  νερό  αυτό  και  δώσε  να  πιει  να  ξεδιψάσει  ο  τυφλός  άνθρωπος  και  κάτι  ακόμαάλειψε  μ΄ αυτό  τα  μάτια  του  και  αμέσως  θα  καταλάβεις  ποια  είμαι  εγώ  που  σου  μιλώ». 
        Έτσι  πράγματι  έπραξε  ο  Λέοντας  και  παρευθύς  ο  τυφλός  ανέβλεψε.  Αλλά  ταυτόχρονα  άνοιξαν  και  τα  μάτια  του  Λέοντα  ο  οποίος  τώρακατάλαβε  πως  εκείνη  η  φωνή  που  του  μιλούσε  ήταν  της  Παναγίας  που  έκανε  αυτό  το  θαύμα  και  του  μίλησε  και  πως  επίσης,  σ΄ Εκείνην  τη  Μεγαλόχαρη,  οφείλεται  και  το  μεγάλο  θαύμα  της  θεραπείας  του  τυφλού.
       Ακόμη,  θαύμα  αξιοθαύμαστο  ήταν  και  η  εύρεση  της  πηγής  του  σωτήριου  αυτού  νερούΑλλά  θαύμα  ήταν  και  η    επαλήθευση  της  προσφώνησης  από  την Παναγία,  του  Λέοντα , ως  βασιλιά. Διότι  πράγματι  ο  Λέων,   το 486μ.Χ,  ανέβηκε  στον  θρόνο  της  Βυζαντινής  αυτοκρατορίας  ως  Λέων  ο  Α΄ ο  Θράξ,  ο  επονομαζόμενος  και  Μακέλλης(457-474),  και  τον οποίο  η  Αγία  Εκκλησία  μας  ως  Άγιο  τον τιμά  στις  20  του  Ιανουρίου. Αμέτρητα  τα  θαυμάσια  σου  Παναγία  μας.
        Ο  Λέων,  ως  αυτοκράτορας  πλέον,  θα  αναγείρει  επί  της  θαυματουργής  πηγής,  θαυμάσιο  Ναό  αφιερωμένο  στην  Παναγία  τη  Ζωοδόχου  Πηγή  για  να  θυμίζει  τις  δωρεές  της  Θεοτόκου  προς  εκείνον  αλλά  και  όλες  τις  μεγάλες  ευεργεσίες  της προς  το  γένος  των  ανθρώπων
      Στην  θαυματουργή  πηγή   αυτού  του  ιερού  Ναού,  βρήκε  τη  γιατρειά   και  ο  αυτοκράτορας  Ιουστινιανός  ο  Α΄,  ο  Λέοντας  ο  ΣΤ΄ ο  Σοφός,  η  γυναίκα  του,  Αγία  βασίλισσα  Θεοφανώ,  ο  Ρωμανός  Α΄ ο  Λεκαπηνός  και  η  γυναίκα  του,  ο Πατριάρχης  Στέφανος (886-912),  ο  Πατριάρχης  Ιεροσολύμων  Ιωάννης(964-966),  αλλά  και  πλήθος  ακόμη,  άρχοντες  και  απλοί  άνθρωποι  εκεί  γιατρεύτηκαν. Μέχρι  και  νεκρό  ανέστησε  το  αγιασμένο  νερό  της  Ζωοδόχου  Πηγής.
         Το  Ναό  της  Ζωοδόχου  Πηγής,  γκρέμισαν  οι  Τούρκοι  για  να  φτιάξουν   με  τα  υλικά  του  το  τέμενος  του   Σουλτάνου  Βαγιαζήτ. Οι  χριστιανοί  στη  θέση  αυτή  έχτισαν  ένα  παρεκκλήσι  και  αργότερα  ένα  πιο  μεγάλο  Ναό(1835). 
      Αυτού  του  ιερού  Ναού  της  Υπεραγίας  Θεοτόκου  της  Ζωοδόχου  Πηγής,  τα  εγκαίνια  εορτάζει  η  Εκκλησία  μας  την  Παρασκευή  της  Διακαινησίμου (Λαμπροβδομάδα).
     Ο  Ναός  αυτός  έμεινε  γνωστός  στην  ιστορία  ως  το  αγίασμα  του   «Μπαλουκλί». «Μπαλούκ»  στα  τουρκικά  σημαίνει  ψάρι  και  η  παράδοση  μας  λέει  πως  εκεί  δίπλα  στο  αγίασμα,  στις  23  Μαΐου  1453  ένας  καλόγερος  τηγάνιζε  ψάρια,  όταν  κάποιος  του  έφερε  την  είδηση  πως  πήραν  την  Πόλη  οι  Τούρκοι. Ο  καλόγερος  απάντησε  πως  μόνο  αν  τα  ψάρια  που  τηγάνιζε  έφευγαν  απ΄ το  τηγάνι  και  έπεφταν  μέσα  στο  αγίασμα  θα  πίστευε  ότι  έγινε  κάτι  τέτοιο. Και  πραγματικά  τα  ψάρια  ζωντάνεψαν  και  έπεσαν  μέσα  στην   πηγή  του  αγιάσματος. Μέχρι  σήμερα  δε,  μέσα στην  δεξαμενή  της  Ζωοδόχου  Πηγής  διατηρούνται επτά  ψάρια  και  μάλιστα  σαν  να  είναι μισοτηγανισμένα  απ΄ την  μια  πλευρά.
      Πέρα  όμως  από θρύλους  και  παραδόσεις,  η  Παναγία  μητέρα  του  Χριστού  και  μητέρα  πάντων  των  χριστιανών,  παραμένει  για  όλους  μας  η  Πηγή  της  Ζωής,  καθότι  Εκείνη  έφερε  τη  Ζωή,  το  Χριστό  στον  κόσμο,  ελπίδα  και  προστασία  μας,  «καταφυγή  τε  σκέπη  και  αγαλλίαμα». 
Τσαγκάρη  Παναγιώτη  Θεολόγου

Απολυτίκιον  Ζωοδόχου  Πηγής
                              Ήχος  α΄
      Ο ναός  σου  Θεοτόκε  ανεδείχθη  παράδεισος,  ως  ποταμούς  αειζώους  αναβλύζων  ιάματα  ώ  προσερχόμενοι  πιστώς,  ως  Ζωοδόχου  εκ  Πηγής,  ρώσιν  αντλούμεν,  και  ζωήν  την  αιώνιον,  πρεσβεύεις  γαρ  συ  τω  εκ  σου  τεχθέντι,  Σωτήρι  Χριστώ,  σωθήναι  τας  ψυχάς  ημών.

Μεγαλυνάριον
      Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον,  τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.
           
ΤΟ ΜΠΑΛΟΥΚΛΙ     ( ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ )
  Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρη
 την Πόλη τη μεγάλη.
  Σαράντα μέρες έκαμεν ο γούμενος το ψάρι
στα χείλη του να βάλη.
Απ τις σαράντα κι ύστερα πεθύμησε να φάγη
τηγανισμένο ψάρι.
-Αν μας φυλαγ΄ η Παναγιά, καθώς μας εφυλάγει,
την Πόλη ποιος θα πάρη ;
Ρίχτει τα δίχτυα στο γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,
-Θεός να τα 'βλογήσει
Το λάδι βάλλει στη φωτιά μες στ αργυρό τηγάνι,
για να τα τηγανίση.
Τα τηγανίζ' από τη μια και πα να τα γυρίση
κι από το άλλο μέρος.
0 παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήση,
και τα 'χασεν ο γέρος !
Mην τηγανίζης, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι
στην Πόλη τη μεγάλη !
την Πόλη την έξακουστη οι Τούρκοι έχουν πάρει,
μάς κόβουν το κεφάλι!
- Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι ' Αγαρηνού ποδάρια !
Μου φαίνεται σαν ψέμα !
Μ' αν ειν' αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια,
να πέσουν μες στο ρέμα !
Ακόμα ο λόγος βάσταγε, τα ψάρια απ' το τηγάνι,
τη μια μεριά ψημένα,
πηδήξανε και πέσανε στης λίμνης τη λεκάνη,
γερά, ζωντανεμένα.
Ακόμα ως τώρα πλέουνε, κόκκιν' από το μέρος,
όπου τα είχε ψήσει.
Φυλάγουν το Βυζάντιο ν' αναστηθή,
κι ο γέρος να τ' αποτηγανίση.

( Ατθίδες Αύραι ) Γεώργιος Bιζυηνός
πηγή

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Η αθέατη ομορφιά είναι η Αλήθεια του Θεού




πηγή

«Τι είναι η πίστη; Η πίστη είναι υγιής και παραγωγικός διάλογος με το αθέατο, με το άγνωστο και με το άχρηστο, το φαινομενικώς άχρηστο. [...] Σήμερα η σύγχρονη φυσική, η αστροφυσική μιλάει για το αθέατο σύμπαν. Υπάρχει το ορατό σύμπαν, το οποίο καλύπτει το πολύ – πολύ το 4% του πραγματικού σύμπαντος. Και μάλιστα αυτό που φαίνεται με το μάτι είναι το 0,4%. Τα 3,6% είναι θερμή ενδογαλαξιακή ύλη· έτσι ονομάζεται. Αυτό που βλέπουμε με τα τηλεσκόπια – όχι μόνον με τα οπτικά τηλεσκόπια, αλλά με τα τηλεσκόπια που λαμβάνουν και σε άλλες περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος – είναι ένα απειροελάχιστο ποσοστό αυτού που υπάρχει. Το 23% λέγεται σκοτεινή ύλη και το 73% σκοτεινή ενέργεια. Άρα το 96% είναι σκοτεινό, μη ορατό, μη θεατό, μη άμεσα ανιχνευόμενο. Αυτό το 96% κρύβει μέσα του το 99% των ωραίων μυστικών της φύσεως. Η μη θεατή ύλη κρύβει τη βαθύτερη ομορφιά του σύμπαντος και του κόσμου στον οποίο ζούμε...»

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, «Ορθοδοξία: Η Ελπίς πάντων των περάτων της Γης, από το ανθολόγιο κειμένων «Ελληνορθόδοξη Πορεία», σελ. 460-461.

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, δεν μιλάει ως απλός θεολόγος για το σύμπαν. Το έχει μελετήσει, όσο επιτρέπουν τα ανθρώπινα μέτρα και το επιστητό. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στις ΗΠΑ ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αστροφυσική (Harvard), και στην Μηχανολογία και την Βιοϊατρική Τεχνολογία (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, ΜΙΤ). Είναι δύσκολο το θέμα, το ποίο πραγματεύεται ο ξεχωριστός ιερέας και κάπως οξύμωρο: η ομορφιά που δεν βλέπουμε και το άπειρο μέγεθος που κατορθώνει και κρύβεται ακριβώς κάτω από τη μύτη μας.

Θεσπέσιος άγνωστος

Η ανθρώπινη προσπάθεια δεν έχει πάψει ποτέ να καταβάλλεται ως αντίδωρο στο θυσιαστήριο της επιστήμης. Έχει χαρίσει στο γένος μας πολλά αγαθά και θεραπείες παθών αλλά ταυτόχρονα έχει απλώσει μπροστά στα μάτια μας τις ολέθριες δυνατότητες της κακής χρήσης των επιστημονικών οφελημάτων. Ωστόσο, όπως υπαινίσσεται ο μητροπολίτης Μεσογαίας, η γνώση διαφέρει από την επιστήμη όσο η σταγόνα από τον ωκεανό. Στην περίπτωσή μας, η επιστήμη μάς παρέχει τη δυνατότητα της θέασης της σταγόνας. Η γνώση είναι ο ωκεανός. Για να φτάσει κάποιος στην γνώση δεν αρκεί το διάβασμα, οι εξετάσεις, η αποστήθιση κειμένων. Απαιτείται βίωμα. Πάνω απ' όλα Πίστη. Αυτό είναι το διαβατήριο για την εσωτερική συνάντηση με τον θεσπέσιο Άγνωστο, που σε όλους έγινε Γνωστός με τα Πάθη, την Σταύρωση, την Ταφή και την Ανάστασή Του. Όποιος αποπειράται να προσεγγίσει τον Θεό με το μικροσκόπιο, τα μέτρα και τα σταθμά θα φτάσει μέχρι την εξώθυρα του Οίκου Του. Εκεί όπου απλά είναι ορατές κάποιες από τις εκδηλώσεις του μεγαλείου Του. Το κλειδί της εισόδου είναι η Πίστη, αυτή η στάση ζωής που φαντάζει εξωλογική αλλά στην πραγματικότητα είναι ολιστική αντιμετώπιση του περάσματός μας από τη γήινη σφαίρα. Πίστη στο αόρατο, το άφατο, το άπειρο. Πεποίθηση ότι θα υπάρξει κοινωνία με την ομορφιά που κρύβεται σ' αυτό το 96% του αινιγματικού συνόλου.

Χριστός Ανέστη

Αγαπάτε αλλήλους. Χριστός Ανέστη. Δύο μηνύματα, δύο λέξεων έκαστο, που εμπεριέχουν αναρίθμητα σύμπαντα νοημάτων και ουσιαστικές, οριστικές και αμετάκλητες λύσεις για τα βάσανα των κοινωνιών μας. Τέσσερις λέξεις που άλλαξαν τον κόσμο και χώρισαν την Ιστορία στα δύο. Προ Χριστού και μετά Χριστόν. Η Πίστη στην ισχύ αυτών των τεσσάρων λέξεων είναι το καύσιμο για να βαδίσουν τα έθνη στην κοπιαστική λεωφόρο της Ιστορίας. Δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα δίχως αγάπη και πεποίθηση για νίκη επί του θανάτου διότι απλούστατα χάνεται το νόημα της βιωτής. Η βασική μάστιγα της συλλογικής ζωής, ανεξαρτήτως εποχής, είναι το σαράκι που κατατρώγει τον ανθρώπινο νου ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά το τέλος της επίγειας διαδρομής. Από την στιγμή που θα επικρατήσει αυτή η ιδέα στις ψυχές των ανθρώπων η καθημερινότητα μετατρέπεται σ' έναν διαγωνισμό προσπορισμού ύλης. Σ' ένα ξέφρενο ράλι απολαύσεων και μάταιων αποκτημάτων. Αφού όλα ξεκινούν και τελειώνουν εδώ, τίποτα περαιτέρω δεν έχει σημασία. Αν κάνουμε το λάθος να θεωρήσουμε το 0,4% του ορατού ισοδύναμο με το 99,6% θα θυσιάσουμε το δάσος για ένα μικρό θαμνάκι. Χριστός Ανέστη και αγαπάτε αλλήλους!