Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ο Άγιος Τρύφων. Ο προστάτης άγιος των γεωργών και αμπελουργών +1 Φεβρουαρίου - Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος

Στη σημερινή υλιστική και τεχνο­κρατική εποχή, όπου ο σύγχρο­νος άνθρωπος οικοδομεί τη ζωή του στα θεμέλια του εγωιστικού του θε­λήματος, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αυτονομηθεί και να απομακρυνθεί από τον ίδιο του τον Δημιουργό, η Ορθό­δοξη Εκκλησία, αντιστεκόμενη, προβάλ­λει καθημερινά μέσα από το αγιολόγιο αγιασμένες μορφές αγωνιστών της πίστεώς μας, οι οποίες όχι μόνο έμειναν προ­σηλωμένες σ' αυτή, αλλά προτίμησαν να θυσιάσουν και την ίδια τους ακόμη τη ζωή. Ανάμεσα στους μάρτυρες του 3ου μ.Χ. αιώνα προβάλλει και ο Άγιος μάρτυς Τρύφωνο ιαματικός, του οποί­ου τη μνήμη η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει κάθε χρόνο
την 1η Φεβρουαρίου. 


Ο Άγιος Τρύφων γεννήθηκε στη Λάμψακο της Φρυγίας της Μικράς Ασίας από ευσεβείς γο­νείς και εξασκούσε το επάγγελμα του χηνοβοσκού. Από πολύ νωρίς ξεκί­νησε να μελετά τον λόγο του Θε­ού και να ποθεί τα θεία και ουράνια αγαθά.
Έτσι ο Θεός τον προίκισε με θεία χαρίσματα και του έδωσε τη δύναμη να θε­ραπεύει διάφορες ασθένειες, και μάλιστα να καταπολεμά και να νικά και τα ίδια ακόμη τα δαι­μόνια. Αυτό αποδεικνύεται πε­ρίτρανα από το θαύμα που επι­τέλεσε με τη χάρη του Θεού στην κόρη του ειδωλολάτρη αυτο­κράτορος Γορδιανού (238-244 μ.Χ.), η οποία βασανιζόταν από τον ίδιο τον δαίμονα. Γι' αυτό τον λόγο ο Άγιος Τρύφων συγκαταλέγεται στη χορεία των είκοσι Αγίων Αναργύρων και αποκαλείται από την Εκκλησία μας ιαματικός. Μάλιστα μετά το θαύμα εμφανίστηκε ο δαίμονας με τη μορφή μαύρου σκύλου και παραδέχθηκε τις πονηρές του πράξεις. Το θαύμα που επιτέλεσε ο Άγιος Τρύφων έγινε η αφορμή για να πιστέψουν πολλοί ειδω­λολάτρες στον αληθινό Θεό και να εγκαταλείψουν τη λατρεία των ειδώλων. Μετά τον θάνατο του αυτο­κράτορος Γορδιανού, την εξουσία κατέλα­βε ο Δέκιος (249-251 μ.Χ.), άνθρωπος σκληρός, απάνθρωπος και άπιστος, που προσπάθησε με κάθε τρόπο να καταδιώ­ξει και να εξοντώσει τους χριστιανούς. Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να σταμα­τήσει τον Άγιο Τρύφωνα στη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Γι’ αυτό και η έντονη δρα­στηριότητά του ενόχλησε τους ειδωλολά­τρες και τον έπαρχο της Ανατολής Ακυ­λίνο, που η έδρα του ήταν στην Νίκαια, και ο οποίος διέταξε τη σύλληψή του. 

Ο Τρύφων παραδίδεται μόνος του στον έπαρχο και ομολογεί με παρρησία την πίστη του στον αληθινό Θεό και τη διάθεσή του να μαρτυρήσει γι' Αυτόν. Τό­τε ο άγιος υποβάλλεται σε βασανιστήρια. Τον κρεμούν πάνω σε ξύλο και τον χτυπούν με σπαθιά. Προ­σπαθούν να τον φοβίσουν και με δελεαστικές προτάσεις να τον ανα­γκάσουν να αρνηθεί την πίστη του και να προσφέρει θυσία στα είδω­λα. Ο άγιος όμως μένει σταθερός και ακλόνητος και συνεχίζει και μέσα από τα μαρτύρια να κηρύττει σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό. Βλέποντας οι ειδωλολάτρες την εμμονή του στην πίστη του στον Χριστό και την άρνησή του να ασπασθεί τη λατρεία των ειδώλων, τον υποβάλλουν σε νέα βασανιστήρια. Τον σέρνουν δεμένο, τον φυ­λακίζουν, τον καρφώνουν στα πόδια, τον δέρνουν με ραβδιά και τον κατακαίγουν με λαμπάδες. Ο άγιος εξακολουθεί να μένει στα­θερός και ακλόνητος, αφού ο Θεός δεν τον εγκατέλειψε. Γι’ αυτό και έστειλε από τον ουρανό ένα λαμπερό φωτοστέφανο που στάθηκε πάνω από το κεφάλι του μάρτυρος. Το γεγονός αυτό έκανε πολλούς ειδωλολάτρες να φοβηθούν και να ομολογήσουν πίστη στον ένα και αληθινό Θεό. Τότε ο έπαρχος Ακυλίνος έδωσε εντολή να τον αποκεφαλίσουν, αλλά πριν προλάβουν να προ­βούν σε μία τέτοια ενέργεια, ο άγιος, αφού προσευχήθηκε, παρέ­δωσε το πνεύμα του. Το γεγονός αυτό υπολογίζεται ότι έλαβε χώ­ρα στη Νίκαια το 250 μ.Χ. Ευσεβείς χριστιανοί της περιοχής τύλιξαν­ το λείψανο του Αγίου μέσα σε κα­θαρό σεντόνι και ενώ σκόπευαν να το ενταφιάσουν στη Νίκαια, ο άγιος πα­ρουσιάστηκε σε όραμα και ζήτησε να τον μεταφέρουν και να τον ενταφιάσουν στην πατρίδα του τη Λάμψακο, όπως και έγινε. 

Ο Άγιος Τρύφων. Τοιχογραφία επάνω στο βράχο,
έξω από το καθολικό της Μονής του
Τιμίου Προδρόμου στη χαράδρα του Λούσιου
Σε πολλά μοναστήρια της πατρίδος μας φυλάσσονται τεμάχια από τα ιερά λείψανα του Αγίου, τα οποία αποτελούν πηγή ιαμάτων για όσους προστρέχουν με πίστη και ευλάβεια, όπως στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους, όπου φυλάσσεται τμήμα της τιμίας κάρας του. Η ευσέβεια του ορθο­δόξου ελληνικού λαού ανήγειρε ναούς προς τιμήν του Αγίου σε πολλές περιοχές της Ελλάδος (Παλλή­νη Αττικής, Βυτίνα Αρκαδίας, Ν. Λάμ­ψακος Ευβοίας, Διακοπτό Αχαΐας, Ν. Λεύκη Καστοριάς, Σάμος), ενώ στη Χίο υπάρχει σε μικρή απόσταση από το χωριό Νένητα μοναστήρι επ’ ονόματί του, το οποίο υπολογίζεται ότι ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα. Ο Άγιος Τρύφων είναι ιδιαίτερα λαοφιλής στον αγροτικό πληθυσμό, αφού θεω­ρείται ο προστάτης άγιος των αμπελουργών και των γεωργών. Άλλωστε η εορτή του Αγίου τον Φεβρουάριο συμπίπτει με την περίοδο κατά την οποία αρχίζει η σημαντικότερη αμπελουργική φροντίδα που είναι το κλάδεμα. Γι' αυτό τον λόγο οι αμπε­λουργοί δεν εργάζονται την ημέρα της εορτής του και ραντίζουν τα αμπέλια τους με τον αγιασμό που τελείται στους ναούς, ενώ στο Ευχολόγιο του Δημητριέφσκυ υπάρχει και η «ευχή του Αγίου Τρύφωνος εις άμπελον». 

Ο Άγιος Τρύφων υπήρξε δημοφιλής τόσο όσο ήταν ακόμη στη ζωή όσο και μετά το μαρτύριό του. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα έχουν διασωθεί δύο εγκωμιαστικοί λόγοι, ο ένας από τον αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ τον Σοφό (886-912) και ο άλλος από τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Βιθυνίας Θεόδωρο Β΄ τον Λάσκαρη (1255-1259). Σημαντικές πληροφορίες για το μαρτύριο του Αγίου μας παρέχει και το σχετικό έργο του Αγίου Συμεών του Μεταφραστού (910-987), ενώ αξιομνημόνευτη είναι και η πραγματεία για τον Άγιο Τρύφωνα που δημοσιεύτηκε το 1925 στα «Acta Sanctorum». 

Πλούσια είναι και η υμνογραφία του Αγίου, αφού ακολουθίες προς τιμήν του έχουν εκδοθεί στην Αθήνα κατά τα έτη 1853, 1911 και 1923, στη Σύρο το 1855, στην Κέρκυρα το 1871, στην Τρίπολη το 1899, στην Πάτρα το 1911 και στη Σμύρνη το 1908. Επίσης το 1957 εκδόθηκε στον Βόλο ακολουθία του Αγίου, την οποία εποίησε ο αείμνηστος Αγιορείτης υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Γεράσιμος μοναχός ο Μικραγιαν- νανίτης, ενώ μέχρι τις ημέρες μας σώζεται πλήρης ακολουθία μετά παρακλητικού κανόνος και χαιρετισμών, που συντάχθηκε από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. 

Ας ευχηθούμε ολόψυχα ο Άγιος μάρτυς Τρύφων ο ιαματικός, που μαρτύρησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα για την αγάπη του Χριστού, να καθοδηγεί και να ενισχύει με το παράδειγμά του τον αλλοτριωμένο άνθρωπο του 21ου αιώνα στην πνευματι­κή του πορεία και προκοπή στους δύσκο­λους και απαιτητικούς καιρούς που διερχόμαστε. 

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος 
Εκπαιδευτικός 

Βιβλιογραφία 

  • Βίος και Ακολουθία του Αγίου και ενδόξου μεγαλομάρτυρος Τρύφωνος του θαυματουργού, Αθήναι 2003. 
  • Συμεών του Μεταφραστού, Μαρτύριον του αγίου μεγαλομάρτυρος Τρύφωνος, J. P. Migne P.G., τόμος 114, Paris 1857
  • πηγή

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Μήνυμα Σεβασμιωτάτου επι τη εορτή των Αγίων Τριών Ιεραρχών, προστατών της παιδείας.


Εν Λευκάδα, τη 17η Ιανουαρίου 2013



ΜΗΝΥΜΑ
ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ,
ΠΡΟΣΤΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ


Αγαπητά μου παιδιά,
Αγαπητοί μου εκπαιδευτικοί και γονείς,
Η σύναξη των προστατών της Παιδείας και των Ελληνορθόδοξων Γραμμάτων, των Αγίων Τριών Ιεραρχών, μου δίνει την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας, για να σας ευχηθώ και να μοιραστώ μαζί σας μερικές πατρικές σκέψεις.
Καθημερινά διαπιστώνει κανείς πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος των ημερών μας το λόγο του Θεού, αν θέλει να επιβιώσει και να διαβεί σώος τις απειλητικές Συμπληγάδες Πέτρες της περίφημης «κρίσης» πού όλοι μαζί βιώνουμε.
Συνηθίζουμε να προσέχουμε την ανέχεια την οικονομική, πού πράγματι υπάρχει γύρω μας ή αγγίζει ίσως και τις δικές μας οικογένειες. Αν ρίξουμε ωστόσο μια πιο προσεκτική ματιά στα πράγματα, θα διαπιστώσουμε πόσο φτωχύναμε σήμερα από Ελπίδα!
Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, πόσες αυτοκτονίες νέων ανθρώπων, αλλά και μεγαλύτερων στην ηλικία, πληροφορηθήκαμε το τελευταίο διάστημα. Άλλοι επικαλέσθηκαν τη μοναξιά τους, άλλοι -δυστυχώς- τα οικονομικά τους αδιέξοδα... Ποιός μπορεί να κατηγορήσει τις δυστυχείς αυτές υπάρξεις; Κι όμως, έκαναν τη λάθος επιλογή, γιατί δεν μπόρεσαν ή δεν τους βοήθησε κάποιος από εμάς να αντικρύσουν κατάματα τη σαρκωμένη Ελπίδα, το Πρόσωπο του Χριστού.
 Ο Μέγας Βασίλειος, ένας από τούς Τρεις Ιεράρχες πού σήμερα τιμάμε, μας προτρέπει: «Να ελπίζεις, λοιπόν, στην αγαθότητα του Θεού και να περιμένεις τη βοήθεια από Εκείνον, αφού γνωρίζεις ότι αν στραφούμε σ’ Αυτόν με το σωστό τρόπο και με ειλικρίνεια, όχι μόνο δε θα μας εγκαταλείψει, αλλά κι όσο ακόμα Του λέμε τα λόγια της προσευχής μας θα μας απαντήσει: “Να, εδώ είμαι!”»
Με προβληματίζει ακόμη, αγαπητά μου παιδιά, το πόσο οι νέοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο από τις εξαρτήσεις· από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και την κατανάλωση αλκοόλ. Πριν δύο χρόνια, το 2011, το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής διενήργησε ερεύνα για τη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών στους μαθητές και πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματά της. Τα ευρήματα είναι ανησυχητικά, ιδιαιτέρως για το δικό μας τόπο!
Αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό: το 52,3% των μαθητών της Λευκάδας, ηλικίας 13 – 19 ετών, περισσότεροι από τούς μισούς δηλαδή, κατανάλωσαν περισσότερα από πέντε ποτά στη σειρά για πάνω από μία φορά τον τελευταίο μήνα. Το 65,3% κατανάλωσε οινοπνευματώδη για πάνω από μία φορά τον τελευταίο μήνα και άλλα πολλά!
Φαίνεται συνεπώς ότι παραγνωρίζουμε την ευθύνη μας απέναντι στο σώμα μας, το οποίο στην Αγία Γραφή χαρακτηρίζεται «ναός Θεού», ενώ ο άλλος εορτάζων σήμερα Ιεράρχης, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας υπενθυμίζει ότι «ο Θεός μας έδωσε το σώμα παίρνοντάς το από τη γη, για να το ανεβάσουμε στον ουρανό! Είναι γήινο, αλλά αν το θελήσουμε, γίνεται και ουράνιο!»
Για το σώμα μας πάλι, με πιο ποιητικό τρόπο, ο τρίτος Ιεράρχης, ὁ Θεολόγος Γρηγόριος μας προτρέπει: «Γι’ αυτό μη χαρίζεσαι στο σώμα. Μην αγαπάς τα περιττά της ζωής αυτής, αλλά να το κάνεις ωραίο ναό. Διότι ο θνητός είναι ναός του μεγάλου Θεού που τον έπλασε και κινείται από τη γη και βαδίζει προς τον ουρανό πάντα. Αυτόν εγώ, σε παρακαλώ, να τον διατηρείς πάντα ευωδιαστό με κάθε πράξη σου και λόγο και να έχει πάντα μέσα του το Θεό, άριστο πάντοτε...»

Με τις παραπάνω σύντομες σκέψεις, δανεισμένες από αυτά τα τρία γιγάντια πνευματικά αναστήματα της Ρωμιοσύνης, τους Τρεις Ιεράρχες, θέλω ως πατέρας σας πνευματικός να σας εκφράσω την αγωνία μου για την πνευματική πορεία αυτού το τόπου· της κοινωνίας που όλοι μαζί συγκροτούμε και ελπίζει τόσα από τα νεότερα μέλη της, εσάς δηλαδή. Και ακόμη, να σας ευχηθώ οι τρεις προστάτες Άγιοι των Γραμμάτων και της Παιδείας μας να παρακαλούν το Θεό να σας φωτίζει στον αγώνα σας για τη μόρφωση και την αρετή και να στέκονται δίπλα σας πάντοτε, βοηθοί στα εύκολα και στα δύσκολα· οδηγοί προς την Ελπίδα, το Χριστό!
Χρόνια πολλά και ευλογημένα!
Με πατρικές ευχές και την εν Χριστώ αγάπη
Ο ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΣ ΣΑΣ


† Ὁ Λευκάδος και Ιθάκης Θ ε ό φ ι λ ο ς

Πρωτοπρ. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Οι Τρεις Ιεράρχες και ο πολιτιστικός διχασμός



Οι Τρεις Ιεράρχες και ο πολιτιστικός διχασμός
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Όταν το 1842 η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών όριζε την τριακοστή Ιανουαρίου -ημέρα μνήμης των τριών ιεραρχών- ως εορτή των γραμμάτων και της παιδείας, ίσως διέβλεπε προφητικά την πολιτιστική απορία του νέου ελληνισμού. Στους μεταγενέστερους χρόνους, κάτω από δυσχερείς ιστορικές συγκυρίες και τη βούληση της άρχουσας τάξης, ο ελληνικός λαός βίωνε έναν ιδιότυπο πολιτιστικό διχασμό, ο οποίος αιωρούνταν ανάμεσα στη Μεγάλη Ιδέα και το σύμβολο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, την Αγία Σοφία αφενός, και τα περικαλλή μνημεία του Παρθενώνα και της Ακρόπολης των Αθηνών αφετέρου....
β) Την παράδοξη αυτή πολιτιστική κατάσταση, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητας των Νεοελλήνων, ζούνε και οι μαθητές. Από το ένα μέρος τα παιδιά στο σχολείο σπουδάζουν πληθωρικά την αρχαία ελληνική γνώση μέσω φιλολογικών και ιστορικών μαθημάτων. Από το άλλο, στο σπίτι βρίσκουν αναμμένο το καντήλι, τιμούν τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους, γιορτάζουν τις χριστιανικές γιορτές, βαφτίζονται με χριστιανικά ονόματα και γενικά η καθημερινή τους ζωή συνδέεται με τη ζωντανή ορθόδοξη χριστιανική παράδοση.

γ) Οι ελάχιστες ώρες θρησκευτικών που περιλαμβάνονται στο ωρολόγιο σχολικό πρόγραμμα, και οι οποίες βαθμηδόν καταργούνται, δεν είναι ικανές να αναπληρώσουν το κενό και να γεφυρώσουν το πολιτιστικό χάσμα. Οι τρεις ιεράρχες ως άνθρωποι βαθιάς παιδείας, αφού ήταν κάτοχοι της “ευγενεστέρας χριστιανικής αλλά και της έξωθεν παίδευσης”, αποτελούν σύμβολα γεφύρωσης του χάσματος αυτού. Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος είχαν σπουδάσει στην Αθήνα, όπου παρακολούθησαν ευρύ πρόγραμμα μαθημάτων ρητορικής, φιλολογίας, ιστορίας, φιλοσοφίας, μαθηματικών και ιατρικής. Ο Χρυσόστομος μαθήτευσε στη Σχολή της Αντιόχειας.

δ) Η ευρυμάθεια και οι άριστες σπουδές προοιωνίζονταν το μέλλον, που διαγραφόταν λαμπρό και για τους τρεις, αφού τα προσόντα τους εναρμονίζονταν με τις απαιτήσεις υψηλών κοσμικών αξιωμάτων. Εκείνοι όμως προτίμησαν τη στενή πύλη και τεθλιμμένη οδό της εκκλησιαστικής διακονίας. Με περίσκεψη που έφθανε μέχρι τη φυγή, βαθιά συναίσθηση του βάρους της αποστολής τους και θείο φόβο έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του λαού του Θεού.

ε) Πριν όμως αναλάβουν ευθύνες στον κοινωνικό στίβο, ασκήθηκαν να θραύσουν τους εσωτερικούς δεσμούς των παθών και της φιλαυτίας. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές τους έζησαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ασκούμενοι στην ησυχία της ερήμου, λαμβάνοντας εκεί άλλου είδους παιδεία, την πνευματική. Ερεύνησαν το εσώτατο είναι του ανθρώπου μέσω της ευαγγελικής σοφίας και της καθημερινής εμπειρίας. Αναδίφησαν τον κόσμο και παράλληλα μελέτησαν την κοινωνία, αποστασιούμενοι όμως από αυτή. Εξάλλου, η εσωτερική ησυχία και “αναχώρηση” είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών μεγάλων ποιητών, μουσικών, επιστημόνων και δημιουργών του πνεύματος όλων των αιώνων.

στ.) Οι τρεις ιεράρχες συνδύαζαν άριστα τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής σοφίας και τη βίωση του ευαγγελικού μηνύματος της αγάπης και της θυσίας. Ο βίος και οι σοφές συγγραφές τους δείχνουν ότι και ακόμη ένας άνθρωπος ενεργοποιώντας κρυμμένες πνευματικές δυνάμεις μπορεί να αλλάξει τη νοοτροπία της κοινωνίας και να δώσει νέα πνοή και όραμα στις υπνώττουσες συνειδήσεις. Εκείνοι δεν πίστευαν σε συγκεχυμένα κοινωνικά οράματα. Διέθεταν φωτισμένο νου, καθαρή καρδιά και τρέφονταν από το μέλλον. Βίωναν την ανεστιότητα του παρόντος βίου και βρίσκονταν σε εγρήγορση για την έλευση της όγδοης ημέρας, όπου πρώτοι και δεύτεροι θα απολαμβάνουν τον μισθό τους, εγκρατείς και ράθυμοι θα τιμούν την ημέρα, πλούσιοι και πένητες θα χαίρονται μετ’ αλλήλων.

ζ) “Να θυμάστε τους πνευματικούς πατέρες που σας μετέδωσαν τον λόγο του Θεού, να βλέπετε πώς τέλειωσαν τη ζωή τους και να ακολουθείτε το παράδειγμα της πίστης τους”, αναφέρεται στον σημερινό Απόστολο (Εβρ. 13, 7-16). Και λίγο πιο κάτω: “Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και για πάντα”. Αν πράγματι θέλουμε να υπερβούμε τη σύγχρονη πολύπλευρη κρίση που μαστίζει την κοινωνία. Αν επιθυμούμε να γεφυρωθεί το πολιτιστικό χάσμα μεταξύ αρχαίου ελληνικού και χριστιανικού κόσμου, χρειάζεται να θυμηθούμε τους σοφούς πατέρες και να μιμηθούμε τη ζωή τους. Τότε θα δούμε με άλλη ματιά τα πράγματα του παρόντος βίου. Θα καταλάβουμε ότι: “Δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε τη μελλοντική”.

"Προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων – Θαυμαστές διηγήσεις"





Ο Ιερέας των ειδώλων που ήτανε στην κόλαση, είπε στον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο· 


«Όταν σπλαγχνισθής όσους είναι στην κόλαση καί προσευχηθής γι' αυτούς, βρίσκουν παρηγορία ... βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγορία». Ο άγιος αυτός δεν έκανε είδική προσευχή για τον κολασμένο ειδωλολάτρη, εφ' όσον ήταν άγνωστος γι' αυτόν, αλλά γενική προσευχή για όλους τους κολασμένους. Και είχε ισχύ! Πόσο μάλλον η ειδική προσευχή! Γι αυτό ο κάθε χριστιανός έχει χρέος, υποχρέωση να προσεύχεται για την ανάπαυση των συγγενών του και γνωστών του. Να λέει υπέρ αυτών το Κύριε ελέησον. Τι είναι για μας ένα Κύριε ελέησον; Ένα δευτερόλεπτο! Για την ψυχή όμως αυτό το δευτερόλεπτο είναι θησαυρός!



Το 1973, πέθανε η μάνα ενός μοναχού, του π. Σεραφείμ, της μονής Αγίου Παύλου Αγίου Όρους. Ο μοναχός αυτός, παρακαλεί τον π. Κωνστάντιον, ενάρετον μοναχόν της ίδιας μονής, για να κάνει προσευχή για την ψυχή της μάνας του. Πράγματι ο π. Κωνστάντιος επί σαράντα μέρες έκανε προσευχή. Αφού πέρασαν οι σαράντα μέρες, ο π. Κωνστάντιος βλέπει σ' όραμα μια άγνωστη γυναίκα.
- Ποια είσαι; ρωτάει.
- Είμαι η μάνα του π. Σεραφείμ.
- Και τί θέλεις; 
-Ήρθα να σου 'πω πως με την προσευχή σου βρήκα μεγάλη ανακούφιση και ταυτόχρονα να σε ευχαριστήσω γι' αυτό. (Γεροντικό Αγίου Όρους τ.Β. σελ. 112).
Όχι μόνο παρηγορούνται προς στιγμή οι ψυχές, αλλά γίνεται ακόμα κάτι πιο τολμηρό! Από την κόλαση πάνε στον παράδεισο!



Επίσης στον βίο του οσίου Παίσίου, αναφέρεται: "Μοναχός, ανυπάκουος, κολάσθηκε. Όμως, με τις προσευχές του οσίου Παϊσίου σώθηκε! Πήγε στον παράδεισο!



Το συγκλονιστικότερο, όμως, γεγονός περιγράφεται στο βιβλίο του αρχιμ. Κακαβέλα, "Ανέκδοτα διηγήματα" {σελ. 77-87). 
Περιληπτικά: Κάποιος μοναχός συνέτρωγε με τον Επίσκοπο Κύρου Θεοδώρητο. Στην τράπεζα ο μοναχός έκρυβε με το ράσο του το χέρι του. Ο επίσκοπος ρωτάει τον μοναχό γιατί σκεπάζει το χέρι του και τραβά το ράσο (ο Επίσκοπος) και το ξεσκεπάζει. Και βγαίνει μια ανυπόφορη δυσωδία. Διηγείται ο μοναχός: Η μάνα μου έμεινε χήρα. Ήταν πολύ όμορφη, και πόρνευε. Και πέθανε. Αφού γνώρισα την ματαιότητα της ζωής, έγιναν μοναχός. Είχα, όμως, μεγάλη αγωνία αν σώθηκε η μάνα μου. Πήγα στην Θηβαΐδα σ' ένα γέροντα, περίφημο ασκητή και άγιο. Καί τον ρώτησα γι' αυτό. Επί επτά ημέρες, και οι δύο μας, κάναμε όρθιοι θερμή προσευχή. Και είδα σ' όραμα την κόλαση, και την μάνα μου να κοχλάζει στα καζάνια της κολάσεως. Και να βογγά· «παιδί μου σώσε με!» Την αρπάζω από την κόλαση και την βάζω στον παράδεισο. Και ξύπνησα. Και τι να δω: το χέρι μου, που έπιασε την μάνα μου ήταν πληγωμένο και μύριζε ανυπόφορα, όπως τώρα. Το ίδιο όραμα είδε και ο άγιος ασκητής. (Αρχ.Βασ.Μπακογιάννη:"Μετά θάνατον")



Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος διηγείται: "Κάποιος μοναχός, ο Ιούστος, φιλάργυρος, αρρώστησε και πέθανε. Έγιναν υπέρ της ψυχής του τριάντα συνεχείς θείες λειτουργείες. Και «παρουσιάσθη ο ίδιος ο αποθανών αδελφός εις τον σαρκικόν του αδελφόν Καπιόσον, μιαν νύχτα. Αμέσως ο Καπιόσος τον ηρώτησε: 
-Πώς ευρίσκεσαι εκεί; 
Και ο αποθανών Ιούστος απαντά:
-Μέχρι τώρα ήμουν πάρα πολύ κακά· τώρα όμως καλά. 
 Αμέσως τότε ο Καπιόσος, ήλθεν εις το Μοναστήριον και μας εφανέρωσε το όνειρον. Αφού λοιπόν υπελογίσαμεν μετ' ακριβείας τας ημέρας, ευρήκαμεν πραγματικά ότι κατ' αυτήν την ημέραν συνεπληρώθη η τριακοστή λειτουργία δια την συγχώρησιν του αποθανόντος αδελφού» (Ευεργετ. τόμ. Β. σελ. 109)

------------------------------------------------------

ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ




ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΘΕΙ
«ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ
Πάρε την σκούπα σου και καθάρισε την αυλή της πατρίδας μας από τα σκουπίδια των αμαρτιών μας.
Τώρα καταλαβαίνουμε πόσο μας στοίχισε αυτό που χάσαμε δηλ. την αγάπη προς το ΥΙΟΝ ΣΟΥ και ΘΕΟ μας.
Δεν έχουμε λόγους καθαρής προσευχής, αλλά κάθε μέρα αντικρύζουμε μόνο βάσανα και προδοσία να περιτριγυρίζει τις ζωές μας.

 
Μην βλέπεις εμάς ΠΑΝΑΓΙΑ, αλλά κάνε ΕΛΕΟΣ για τα παιδιά και τους ανήμπορους».

Αυτά τα λόγια έστειλε κατασυγκινημένος από τον πόνο που αντικρύζει καθημερινά ένας γέροντας σε πνευματικό αδελφό παρακαλώντας τον να τα προωθήσει επειγόντως σε όποιον μπορεί, για να τα συμπεριλάβει στην προσευχή του...
Του τόνισε δε ιδιαίτερα την ανάγκη προσευχής των μικρών παιδιών που ως γνωστόν είναι πιο καθαρά από εμάς και εισακούονται από την Παναγία καλύτερα.
Η δαιμονική μπόρα κλιμακώνεται. Οι εγχώριοι εργολάβοι της τρόικα αφού επέβαλλαν με δαιμονική μανία δυσβάσταχτους φόρους και απειλούν ήδη και με άλλους περισσότερους, δίνουν εντολές για φορολογικές φυλακές, απειλούν με άρση της απαγόρευσης κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας ενώ την ίδια ώρα με την ίδια δαιμονική μανία κουκουλώνουν τα σκάνδαλά τους και δημιουργούν άλλα καινούργια. 
Τα λόγια είναι ανεπαρκή να εκφράσουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής του δόγματος του σοκ στην στην χιλιοματωμένη πατρίδα μας.
Στα περισσότερα ελληνικά σπιτικά επικρατεί σιωπή και βουβό κλάμα ενώ την ίδια ώρα οι δέκτες των τηλεοράσεων συνεχίζουν ακάθεκτοι να ξερνάνε βία κι απειλές,προσπαθώντας να προκαλέσουν φόβο γνωρίζοντας ότι ακριβώς ο φόβος είναι ό,τι πιο εκφοβιστικό...
Όμως η λύση είναι στα χέρια μας και την γνωρίζουμε. Την γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει την σταυραναστάσιμη δύναμη της Πίστης μας. Την γνωρίζουμε γιατί η Παναγία ήταν πάντα εκεί όταν Της το ζητήσαμε. Ας κλείσουμε λοιπόν τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές μας έστω για λίγη ώρα κι ας ανάψουμε το καντήλι του σπιτιού μας. Ας πάρουμε τα μικρά παιδιά μας και να τα εξηγήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών. Ας στενοχωρεθούν τώρα, δεν πειράζει, για να μην στενοχωρεθούν όταν μεγαλώσουν. Σε πολλά σπίτια ήδη τα παιδιά έχουν καταλάβει πολύ καλύτερα από εμάς ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά... Ας τα οδηγήσουμε μαζί με εμάς μπροστά στο καντήλι και την εικόνα της Παναγίας κι ας Την παρακαλέσουμε όλοι μαζί να πάρει επιτέλους την σκούπα της γιατί αρκετοί έχουμε αρχίσει και λυγάμε.
Να πάρει την σκούπα Της όπως την πήρε το 1830 στην Ι.Μ. Ιβήρων και ξεπάστρεψε τους Τούρκους από το Μοναστήρι (ΕΔΩ). Αρκεί να το ζητήσουμε με πόνο.Ακριβώς εκεί, στην μεγαλύτερη απελπισία μας - όπως έλεγε κι ο γ. Πορφύριος - να στραφούμε σε Αυτήν για να κάνει το θαύμα Της και νά 'στε σίγουροι πως θα το κάνει γιατί ο ελληνικός λαός πέρασε τον κανόνα του όπως μας διαβεβαίωσε η άλλη μεγάλη μορφή του σύγχρονου αγιορείτικου μοναχισμού, ο γ. Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός (ΕΔΩ). Απλά θα χρειαστεί να ζητήσουμε την άρση του Σταυρού μας και σε αυτό, το μικρά παιδιά είναι οι καλύτεροι αντιπρόσωποί μας για να το αιτηθούν από την Παναγία μας.

Έλεγε ο γέροντας Παΐσιος :
«Προσέχετε τα μικρά παιδιά τί αθωότητα εχουν στη σκέψη. Με τίς προσευχές των μικρών παιδιών μπορούμε να κάνουμε θαύματα, γιατί ό Κύριος ακούει τίς αθώες τους προσευχές».

Ποιανού άλλου θέλουμε την διαβεβαίωση, αν όχι αυτού που προέβλεψε με την παραμικρή λεπτομέρεια την δαιμονική μπόρα που βιώνουμε σήμερα;
Και μην ξεχνάτε αυτό που έχουμε αναφέρει πολλές φορές :
όπως ο γέροντας προέβλεψε την δαιμονική μπόρα, προέβλεψε και μας διαβεβαίωσε και για την θεϊκή λιακάδα που ακολουθεί.
Κι αυτό «χάρη στην προσευχή των μοναχών και των μικρών παιδιών» όπως έχει αναφέρει καθώς και γιατί «ο κανόνας του Έθνους μας τελείωσε...» (ΕΔΩ)

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Οργίζεται ο Θεός;






Διαβάζοντας την Αγία Γραφή θα δούμε ότι συχνά γίνεται λόγος για 
την «οργή του Θεού». Παλαιότερα η έκφραση αυτή ερμηνευόταν 
κατά γράμμα.
 Αυτή η ερμηνεία δεν ανταποκρίνεται στο πνεύμα της Αγίας Γραφής.
 Η έννοια όμως που έδωσε στη φράση αυτή η χριστιανική 
και ειδικότερα 
η ορθόδοξη θεολογία, είναι τελείως διαφορετική από εκείνη που
 είχε στην προχριστιανική και ιουδαϊκή θρησκευτικότητα. 
Οι βασικές θέσεις της ορθόδοξης ερμηνευτικής παράδοσης στο
 θέμα της «οργής του Θεού» είναι περίπου οι έξης:
α) Ο Θεός είναι αναλλοίωτος και αμετάβλητος: 
Στον Θεό δεν υπάρχουν διακυμάνσεις και μεταβολές, αλλοιώσεις
 ψυχικές, διανοητικές και συναισθηματικές. Οι διακυμάνσεις αυτές 
χαρακτηρίζουν τήν μεταπτωτική σύνθεση και αλλοιωμένη 
ανθρώπινη φύση.
 Η φύση και η ουσία του Θεού είναι απλή και δεν υπάρχουν σ’ Αυτόν 
αντιθετικές λειτουργίες που να προκαλούν διακυμάνσεις και διαταραχές
 στη θεϊκή Ύπαρξη. Η φύση του Θεού είναι μονίμως αγαθή και καλή
 και σε καμιά περίπτωση δεν αλλοιώνεται, 
δεν σκιάζεται από αρνητικές
 καταστάσεις μίσους, κακίας, φθόνου, εκδίκησης, οργής κλπ.,
 όπως συμβαίνει στον άνθρωπο. Λέγει ο Μ. Αντώνιος: 
«Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος».
β) Ο άνθρωπος που απομακρύνεται από τον Θεό αυτοτιμωρείται:
 Οι δοκιμασίες του ανθρώπου, το φυσικό και ηθικό κακό δεν 
οφείλονται σε μια άμεση εχθρική και καταστρεπτική ενέργεια του Θεού,
 αλλά είναι συνέπειες της αποστασίας και της απομάκρυνσης του
 ανθρώπου από τον Θεό. Αίτιος επομένως του κακού δεν είναι ο 
Θεός, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Όταν ο άνθρωπος παραμένει 
στο φως του ήλιου, φωτίζεται, θερμαίνεται και νιώθει ευχάριστα. 
Όσο όμως απομακρύνεται από τον ήλιο, τόσο και πιο πολύ 
στερείται το φως, μπαίνει πρώτα στο ημίφως και στη συνέχεια 
στη σκιά και το σκοτάδι και αρχίζει έτσι να υφίσταται τις φοβερές
 συνέπειες της έλλειψης του ήλιου (κρύο, ρίγος κ.λπ.). 
Όπως π.χ. οι αστροναύτες. Όσο απομακρύνονται από τον πλανήτη μας, 
τόσο στερούνται το οξυγόνο και το φως. Χωρίς τα διαστημικά 
σκάφη και χωρίς τις διαστημικές στολές, δεν θα μπορούσαν να
 ζήσουν στο διάστημα ούτε μια στιγμή…
Ο Θεός ως αμετάβλητος ούτε χαίρεται ούτε λυπάται.
 Η λύπη και η χαρά φανερώνει μεταβολή. Ο Θεός ως αγαθός 
δεν βλάπτει ποτέ κανένα αλλά πάντοτε μόνον ωφελεί παραμένοντας
 πάντοτε απαθής. Εμείς εφόσον παραμένουμε αγαθοί, μοιάζουμε με 
το Θεό και ενωνόμαστε μαζί του· όταν όμως γινόμαστε κακοί, 
χωριζόμαστε από τον Θεό..
γ) Η παιδαγωγική ενέργεια του Θεού: 
Ο Μ. Βασίλειος, ειδικότερα, διδάσκει ότι οι έννοιες 
«οργή» και «θυμός» 
του Θεού αναφέρονται στην παιδαγωγική ενέργεια του Θεού: 
«Θυμώνει ο Θεός με σκοπό να ευεργετήσει τους αμαρτωλούς. 
Δεν τιμωρεί για να καταστρέψει, αλλά για να οδηγήσει σε μετάνοια
 και επανόρθωση. Η θεϊκή φωτιά καθαρίζει τη φωτιά της αμαρτίας 
που μας σπρώχνει σε ανόητες και βλαβερές επιθυμίες. 
Λόγω δε των ιατρικών του γνώσεων, ο Μέγας αυτός πατέρας 
της Εκκλησίας παρομοιάζει το «θυμό» με τη διάγνωση του γιατρού 
και την «οργή» με τη χειρουργική επέμβαση.
Όλα αυτά φανερώνουν ένα πράγμα: 
ότι ο Θεός είναι η φυσική ατμόσφαιρα ζωής για τον άνθρωπο.
 Όταν ο άνθρωπος ζει στην ατμόσφαιρα του Θεού, δεν έχει κανένα 
σχεδόν πρόβλημα. Όταν όμως ο άνθρωπος εγκαταλείπει την
 ατμόσφαιρα του Θεού και εισέρχεται σε άλλες «ατμόσφαιρες», 
τότε αρχίζει να αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα.
 Η «οργή του Θεού» επομένως είναι η έλλειψη και η απουσία του 
Θεού που θεληματικά και ελεύθερα επιλέγει ο άνθρωπος για τη 
ζωή του. 
Το ότι όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε σε άλλη ατμόσφαιρα παρά
 μόνο σ’ αυτή του Θεού, μήπως είναι ένα φιλάνθρωπο μέτρο του 
Δημιουργού για να μη μας χάσει ποτέ; Μήπως τελικά είμαστε 
αιχμάλωτοι της αιώνιας αγάπης του Θεού;
 (Από το βιβλίο: Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου, Η Αγάπη)
 Επεξεργασία: Α. Χριστοδούλου

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση




ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση ἔχει ἐπηρεάσει βαθύτατα τό λαό καί πολλούς ἔχει ὁδηγήσει στή δυστυχία. Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τήν πραγματικότητα. Ὅπως καί κανένας δέν μπορεῖ νά μείνει ἀπλήγωτος ἀπό τά βέλη μελαγχολίας καί ἀπελπισίας. Ἡ κρίση ἐπηρεάζει καί τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δηλώνει ὅτι πολλές κοινωνικές της δραστηριότητες, ἀλλά καί πολλά ἱδρύματά της, θά περιοριστοῦν. Ἡ κατάσταση αὐτή θά διαρκέσει χρόνια καί ἴσως νά ἐπιδεινωθεῖ. Μέσα σ᾽ αὐτό τό ζοφερό κλίμα ὑπάρχουν μερικοί πού παραδόξως μένουν ἀδιάφοροι!
α´. Πολλοί ὑπεύθυνοι Ἱερῶν Μονῶν, ἀγνοώντας τήν οἰκονομική κρίση καί τή δυστυχία τοῦ λαοῦ, συνεχίζουν τά οἰκοδομικά ἔργα καί τίς ἀναπαλαιώσεις τῶν Ἱ. Μονῶν μέ τόν ἴδιο ρυθμό, χωρίς νά αἰσθάνονται την ἀνάγκη νά βοηθήσουν οἰκονομικά τά ἱδρύματα τῶν Μητροπόλεων, στις ὁποῖες ἀνήκουν ἤ νά ἐνισχύσουν ἄλλες Ἱ. Μονές, πού εἶναι φτωχές και οἱ ἀσκούμενοι ἐκεῖ ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ἐπιβίωσης. Ἀλήθεια, τι χρειάζονται οἱ περίτεχνες οἰκοδομές; Ποιές ἀνάγκες τῶν ἀκτημόνων μοναχῶν πρόκειται νά καλύψουν; 

Γιατί οἱ ταπεινοί καί εὐαίσθητοι μοναχοί πρέπει νά διαβιοῦν σέ σύγχρονες καί πολυτελεῖς οἰκοδομές, τήν ὥρα πού ἡ δυστυχία ἔχει χτυπήσει τή θύρα πολλῶν οἰκογενειῶν καί λείπουν τά στοιχειώδη γιά τή ζωή τους; Ποῦ εἶναι ἡ εὐαισθησία ἀπέναντι στην φτώχεια, ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη τους, πῶς ξεχνοῦν ὅτι δίχως ἔμπρακτη ἀγάπη, σωτηρία δέν ὑπάρχει; Γιατί κλείνουν τά μάτια τους καί τά αὐτιά τους μπροστά στή δυστυχία τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ εἶναι πρόθυμοι νά τούς βοηθήσουν πνευματικά! Ποιόν θέλουν νά ἐξαπατήσουν; Γιατί ἐπιμένουν στο φαρισαϊσμό, τή σκληρότητα καί τήν ἀναλγησία; Γιατί ξεχνοῦν τό Γέροντα Παΐσιο, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε τό κελί του μέ πρόχειρες ἐπιδιορθώσεις, γιά νά μή μπαίνει νερό καί ἀέρας μέσα; Χρησιμοποιοῦσε λαμαρίνες, σανίδια, νάϋλον καί ἄλλα εὐτελῆ ὑλικά παρόλο πού ὁ ἴδιος ἦταν μαραγκός καί θά μποροῦσε νά κάνει νέα παράθυρα, νέες πόρτες καί πολλές ἄλλες ξυλουργικές ἐργασίες. Ὅμως κάτι τέτοιο τό ἀπέφευγε, γιατί δέν τον βοηθοῦσε πνευματικά. Καί ἐπιπλέον δέν ἤθελε νά ξοδεύει χρήματα για τόν ἑαυτόν του οὔτε καί νά ὑποχρεώνεται σέ ἄλλους, πού ἦταν πρόθυμοι νά τόν βοηθήσουν μέ πολλούς τρόπους. Οἱ ἐπιλογές του ἦταν ἄλλες.
Ἔλεγε: «Ἄν ἔχω κανένα πεντακοσάρικο, προτιμῶ νά πάρω σταυρουδάκια, εἰκονάκια καί νά τά δώσω σέ κανένα πονεμένο, γιά νά βοηθηθεῖ. Ἐγώ χαίρομαι μέ τό νά δίνω. Καί ἀνάγκη νά τό ἔχω δέν τό ξοδεύω γιά μένα». Καί ἐξηγοῦσε: «Πολλές φορές ἐμεῖς οἱ μοναχοί γινόμαστε σκληροί μέ τό νά μή ζοῦμε –ἐπειδή δέν βλέπουμε– τόν πόνο τῶν ἄλλων. Ἐνῶ οἱ λαϊκοί οἱ καημένοι εἶναι πονετικοί, ἐπειδή ζοῦν κοντά σέ πονεμένους ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτό πρέπει τόν πόνο τῶν ἄλλων νά τόν κάνουμε δικό μας πόνο κάι νά προσευχόμαστε γιά ὅλους».
β´. Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στη χειμαζόμενη Ἑλλάδα δέν χαροποιοῦν τήν πλειονότητα τοῦ λαοῦ, παρά τίς ἀνθοδέσμες, τά ροδοπέταλα καί τίς ἐμετικές (γιατί εἶναι ὑποκριτικές) προσφωνήσεις τῶν τοπικῶν ἀρχόντων. Τό γεγονός ὅτι στοιχίζουν χιλιάδες εὐρώ, πού προέρχονται ἀπό τά πενιχρά ἐκκλησιαστικά καί περιφερειακά ταμεῖα, εἶναι προκλητικό καί σκανδαλίζει τό λαό. Ὅμως οἱ προσκαλοῦντες Μητροπολίτες καί ὁ Πατριάρχης, πού ἀνταποκρίνεται στις προσκλήσεις, ζοῦν στόν δικό τους κόσμο, χωρίς συμμετοχή στή δυστυχία τοῦ λαοῦ. Εἶναι ποιμένες με ἀριστοκρατικό ἦθος καί βρίσκονται μακριά ἀπό τό ποίμνιό τους.
Δυστυχῶς, νομίζουν ὅτι ποιμαντικό ἔργο σημαίνει ἀπό μακριά εὐλογίες καί εὐχές καί παράλληλα νά τρῶνε καί νά πίνουν στά πολυτελέστερα ξενοδοχεῖα τῆς περιοχῆς. Ἐπίσης ἡ ἀνταλλαγή βαρύτιμων δώρων, οἱ ξύλινοι λόγοι καί οἱ ὑποκριτικές ἐκδηλώσεις βλάπτουν σοβαρά τήν πνευματική ὑγεία τῶν πιστῶν. Κάποτε πρέπει νά κατέβουν στο λαό οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄρχοντες καί νά ἀφουγκραστοῦν τόν πόνο του καί νά συμφάγουν στό φτωχικό του τραπέζι, νά δοῦν τί σημαίνει ἀνέχεια, τί σημαίνει ἐξόφληση δόσης, πού δέν καλύπτεται ἀπό τις μηνιαῖες ἀποδοχές, τί σημαίνει να σπουδάζουν ἕνα ἤ περισσότερα παιδιά, τί σημαίνει γιά τόν ἀξιοπρεπῆ οἰκογενειάρχη ἡ παντελής ἔλλειψη οἰκονομικῶν καί ἡ ἀδυναμία ἐξόφλησης διαφόρων λογαριασμῶν, ὅπως ἠλεκτρικοῦ ρεύματος, νεροῦ κ.λπ. καί πολλά ἄλλα δυσάρεστα καί ψυχοφθόρα προβλήματα, πού καθημερινά καλεῖται νά ἀντιμετωπίζει. Ἄν συμβεῖ αὐτό, ἀμέσως θά χάσουν τήν ὄρεξή τους οἱ ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας καί δέν θά διοργανώνουν φιέστες πανηγύρεων καί ἄσκοπων και ἀνωφελῶν πατριαρχικῶν ἐπισκέψεων στή Χώρα τῶν δυστυχούν- των Ἑλλήνων. Ὅμως δέν περιμένω σύντομα κάτι τέτοιο.
Χρειάζεται πρῶτα πνευματική ἀναβάθμιση μέ τήν ἀπόκτηση τῆς μεγίστης ἀρετῆς τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑψοποιοῦ ταπείνωσης, γιά νά καταργηθοῦν στή συνέχεια οἱ ἐκδηλώσεις γιά ἀσήμαντες ἐπετείους καί τά ἐγκαίνια ἀνακαινισμένων μητροπολιτικῶν μεγάρων, περιβαλλοντικῶν κέντρων κ.λπ.
Κλείνοντας, ὑπενθυμίζω ὅτι τά προβλήματα τοῦ λαοῦ πρέπει να γίνονται καί προβλήματα τῶν πνευματικῶν πατέρων καί νά μή τά παραθεωροῦν προκλητικά.
Ορθόδοξος Τύπος,25/1/2013

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Εὐχὴ Μυστικὴ - Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος




Δι’ ἧς ἐπικαλεῖται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὁ αὐτὸ προορῶν


Πρόσκληση


Ἔλα, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό,

ἔλα, ἡ αἰώνια ζωή,

ἔλα, τὸ ἀπόκρυφο μυστήριο,

ὁ ἀνώνυμος θησαυρός,

τὸ ἀνεκφώνητο πράγμα,

τὸ ἀκατανόητο πρόσωπο,

ἡ παντοτινὴ ἀγαλλίαση, τὸ ἀνέσπερο φῶς,

ἔλα, ἡ ἀληθινὴ προσδοκία

αὐτῶν ποὺ μέλλουν νὰ σωθοῦν.

Ἔλα, τῶν πεσμένων ἡ ἔγερση,

ἔλα, τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάσταση.

Ἔλα, Δυνατέ, ποὺ δημιουργεῖς,

μεταπλάθεις κι ἀλλοιώνεις τὰ πάντα

μὲ μόνη τὴ θέλησή σου!

Ἔλα, ἀόρατε, ἀνέγγιχτε κι ἀψηλάφητε.

Ἔλα, σὺ ποὺ μένεις πάντα ἀμετακίνητος,

μὰ κάθε στιγμὴ μετακινεῖσαι ὁλόκληρος,

γιὰ νὰ 'ρθεις σέ μᾶς, ποὺ κειτόμαστε στὸν ἅδη,

ὁ ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν.

Ἔλα, πολυπόθητο καὶ πολυθρύλητο ὄνομα,

ποὺ ὅμως ἀδυνατοῦμε νὰ περιγράψουμε

τί ἤσουν ἀκριβῶς,

ἢ νὰ γνωρίσουμε τὴν οὐσία καὶ τὶς ἰδιότητές σου.

Ἔλα, παντοτινὴ χαρά,

ἔλα, ἀμαράντινο στεφάνι,

ἔλα, πορφύρα τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ βασιλιᾶ μας.

Ἔλα, κρυστάλλινη ζώνη διαμαντοστόλιστη,

ἔλα, ἀπλησίαστο ὑπόδημα,

ἔλα βασιλικὴ ἁλουργίδα

κι ὄντως αὐτοκρατορικὴ δεξιά!

Ἔλα, σὺ ποὺ πόθησε καὶ ποθεῖ

ἡ ταλαίπωρή μου ψυχή,

ἔλα, σὺ ὁ Μόνος

πρὸς ἐμένα τὸν μόνο

γιατί, καθὼς βλέπεις

εἶμαι μόνος!…

Ἔλα, σὺ ποὺ μὲ ξεχώρισες ἀπ' ὅλα

καὶ μ' ἔκανες μοναδικὸ πάνω στὴ γῆ.

Ἔλα, σὺ ποὺ ἔγινες ὁ πόθος τῆς ψυχῆς μου

καὶ μ' ἀξίωσες νὰ σὲ ποθήσω

τὸν ἀπρόσιτο παντελῶς!

Ἔλα, πνοή μου καὶ ζωή,

ἔλα τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς παρηγοριά,

ἔλα, χαρὰ καὶ δόξα μου κι' ἀτέλειωτη τρυφή.


Εὐχαριστία


Σ' εὐχαριστῶ, ποὺ ἔγινες ἕνα πνεῦμα μαζί μου

ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως κι ἀναλλοιώτως,

Θεὲ τοῦ παντός,

κι' ἔγινες γιὰ χάρη μου τὰ πάντα σὲ ὅλα:

Τροφὴ ἀνεκλάλητη ποὺ ποτὲ δὲν τελειώνει,

ποὺ ξεχύνεται ἀκατάπαυστα

ἀπὸ τῆς ψυχῆς μου τὰ χείλη

καὶ πλούσια ἀναβλύζει

ἀπ' τὴν πηγὴ τῆς καρδιᾶς μου.

Ἔνδυμα, ποὺ ἀστράφτει

καὶ καταφλέγει τοὺς δαίμονες.

κάθαρση, ποὺ μὲ πλένεις

μὲ τ' ἄφθαρτα κι' ἅγια δάκρυα

ποὺ ἡ παρουσία σου χαρίζει

σ' ὅσους ἐπισκεφθεῖς.

Σ' εὐχαριστῶ, γιατί γιὰ χάρη μου ἔγινες

ἀνέσπερο φῶς καὶ ἥλιος ἀβασίλευτος,

ποὺ δὲν ἔχεις ποῦ νὰ κρυφτεῖς,

ἀφοῦ γεμίζεις μὲ τὴ δόξα σου τὰ σύμπαντα.

Ποτὲ δὲν κρύφτηκες ἀπὸ κανένα

ἀλλ' ἐμεῖς κρυβόμαστε πάντοτε ἀπὸ σένα,

μὴ θέλοντας ναρθοῦμε κοντά σου.

Μὰ ποῦ νὰ κρυφτεῖς

ἀφοῦ πουθενὰ δὲν ὑπάρχει τόπος

γιὰ τὴν κατάπαυσή σου;

Καὶ γιατί νὰ κρυφτεῖς

ἐσὺ ποὺ δὲν ἀποστρέφεσαι κανένα

οὔτε κανένα ντρέπεσαι;

Καὶ τώρα, σὲ ἱκετεύω, Δέσποτά μου,

ἔλα νὰ στήσεις τὴ σκηνή σου στὴν καρδιά μου,

νὰ κατοικήσεις καὶ νὰ μείνεις ἐντός μου

ἀχώριστος κι ἑνωμένος μέχρι τέλους

μὲ μένα τὸν δοῦλο σου, ἀγαθέ,

γιὰ νὰ βρεθῶ κι' ἐγὼ

στὴν ἔξοδό μου κι ἔπειτα ἀπ' αὐτὴν στοὺς αἰῶνες

κοντά σου Ἀγαπημένε,

καὶ νὰ βασιλέψω μαζί σου

Θεὲ τοῦ παντός!


Ἱκεσία


Μεῖνε, Κύριε, καὶ μὴ μ' ἀφήσεις μόνο.

Θέλω, ὅταν ἔρθουν οἱ ἐχθροί μου,

Ποὺ ζητοῦν νὰ καταπιοῦν τὴν ψυχή μου,

νὰ σὲ βροῦν μέσα μου,

καὶ νὰ φύγουν γιὰ πάντα,

γιὰ νὰ μὴ μπορέσουν ξανὰ νὰ μὲ βλάψουν

βλέποντάς σε τὸν ἰσχυρότερο πάντων

νὰ κάθεσαι στὸν οἶκο τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς.

Ναί, Δέσποτα,

ὅπως μὲ θυμήθηκες ὅταν ζοῦσα στὸν κόσμο

καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω

μὲ διάλεξες ἐσύ, μὲ χώρισες ἀπ' τὸν κόσμο

καὶ μ' ἔκανες κοινωνὸ τῆς θείας σου δόξης,

ἔτσι καὶ τώρα φύλαξέ με

πάντοτε σταθερὸ κι ἀμετακίνητο

στὴν ἐνοίκησή σου ἐντός μου.

Βλέποντάς σε ἀδιάκοπα ἐγὼ ὁ νεκρὸς

θ' ἀνασταίνομαι καὶ θὰ ζῶ,

ἔχοντάς σε ἐγὼ ὁ φτωχὸς

θὰ πλουτίζω διαρκῶς

καὶ θὰ γίνω πλουσιότερος

ἀπ' ὅλους τοὺς βασιλιάδες.

καὶ θὰ σὲ τρώγω καὶ θὰ σὲ πίνω

καὶ θὰ σὲ ντύνομαι κάθε ὥρα,

ὥστε νὰ ζῶ καὶ τώρα καὶ πάντα

ἐντρυφώντας σὲ ἀνεκλάλητα ἀγαθά.

Γιατί ἐσὺ εἶσαι

κάθε ἀγαθὸ καὶ κάθε δόξα καὶ κάθε τρυφὴ

καὶ σὲ σένα πρέπει ἡ δόξα

στὴν Ἁγία καὶ Ὁμοούσιο καὶ Ζωοποιὸ Τριάδα,

ποὺ ὅλοι οἱ πιστοὶ

τὴ σέβονται καὶ τὴ γνωρίζουν,

τὴν προσκυνοῦν καὶ τὴ λατρεύουν

στὰ πρόσωπα

τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.
πηγή

Περί της Εκκλησίας






Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, το οποίον αποτελείται από όλους τους εις Χριστόν πιστούς, τους μετέχοντας εις την πρώτην ανάστασιν και τους έχοντας τον αρραβώνα του Πνεύματος ή και προγεύοντας την θέωσιν. Και προ της δημιουργίας υπήρχεν η Εκκλησία η άκτιστος, ως κεκρυμμένη εν τω Θεώ βασιλεία και δόξα εν ή κατοικεί ο Θεός μετά του Λόγου και του Πνεύματος Αυτού. Δια βουλεύματος του Θεού εκτίσθησαν οι αιώνες και αι εν αυτοίς ουράνιαι δυνάμεις και οι ασώματοι νόες ή άγγελοι και εν συνεχεία ο χρόνος και ο εν αυτώ κόσμος εν ώ εδημιουργήθη και ο άνθρωπος συνδέων εν εαυτώ την νοεράν ενέργειαν των αγγέλων μετά του λόγου και του ανθρωπίνου σώματος.
Η Εκκλησία είναι αόρατος και ορατή, ήτοι αποτελείται από τους επί γης στρατευόμενους και από τους εν ουρανοίς, δηλ. την δόξαν του Θεού θριαμβεύσαντας.
Εις τους διαμαρτυρόμενους επικρατεί η γνώμη ότι η Εκκλησία είναι μόνον αόρατος, τα δε μυστήρια του βαπτίσματος και της θείας ευχαριστίας είναι μόνον συμβολικαί πράξεις και ότι μόνον ο Θεός γνωρίζει τα πραγματικά μέλη αυτής. Εν αντιθέσει, η Ορθόδοξος Εκκλησία τονίζει και το ορατόν της Εκκλησίας. Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία.
Η Εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι το κατοικητήριον της ακτίστου δόξης του Θεού. Τον Χριστόν δεν δυνάμεθα να τον ξεχωρίσωμεν από την Εκκλησίαν αλλά ούτε και την Εκκλησίαν από τον Χριστόν. Εις τον Παπισμόν και Προτεσταντισμόν γίνεται σαφής διάκρισις μεταξύ σώματος του Χριστού και της Εκκλησίας. Δύναται δηλ. κανείς να μετέχη του σώματος του Χριστού χωρίς να είναι μέλος της Παπικής εκκλησίας. Τούτο δια την Ορθόδοξον είναι αδύνατον.
Κατά τους Καλβινιστάς ο Χριστός μετά την ανάληψιν κατοικεί εις τον ουρανόν και επομένως είναι αδύνατος η μετατροπή του άρτου και του οίνου εις πραγματικόν σώμα και αίμα του Χριστού. Παντελής απουσία του Χριστού. Το ίδιο περίπου τονίζεται και εις την Παπικήν εκκλησίαν, διότι δια της ευχής του ιερέως, ενώ ο Χριστός δεν ήτο παρών, τώρα κατέρχεται εκ των ουρανών και γίνεται παρών. Άρα ο Χριστός απουσιάζει από την Εκκλησίαν. Μέλη της εκκλησίας ως προαναφέρθη είναι οι έχοντες τον αρραβώνα του Πνεύματος και οι τεθεωμένοι.
Εις την αρχαίαν Εκκλησίαν, όταν ομιλούσαν περί του σώματος του Χριστού και περί του Χριστού ως κεφαλή της Εκκλησίας δεν εννοούσαν βεβαίως ότι ο Χριστός ήτο εξαπλωμένος σωματικώς εις όλον τον κόσμον και ότι π.χ. είχε την κεφαλήν εις την Ρώμην, το ένα χέρι εις την Ανατολήν και το άλλο εις την Δύσιν, αλλ' ότι ολόκληρος ο Χριστός υπάρχει εις εκάστην επί μέρους εκκλησίαν με όλα τα μέλη της ήτοι τους Αγίους και πιστούς της Οικουμένης. Τοιουτοτρόπως όταν τελώμεν την Θ. Ευχαριστίαν, κατά την διδασκαλίαν των Πατέρων, είναι, παρών όχι μόνον ο Χριστός αλλά και όλοι οι Άγιοι και οι Χριστιανοί απάσης της Οικουμένης, είναι παρόντες εν Χριστώ. Όταν δε κοινωνώμεν ένα μικρόν τεμάχιον του Αγίου Άρτου, λαμβάνομεν εντός μας ολόκληρον τον Χριστόν. Συνερχόμενοι οι Χριστιανοί επί τω αυτώ συνέρχεται ολόκληρος η Εκκλησία και ουχί μέρος αυτής. Δια τον λόγον αυτόν έχει επικρατήσει εις την Πατερικήν παράδοσιν, η εκκλησία ενός μοναστηρίου να ονομάζεται «Καθολικόν». Ο προορισμός όλων των πιστών είναι η θέωσις. Αυτή είναι και ο τελικός σκοπός όλων. Δι’ αυτό πρέπει ο Χριστιανός να βαδίζη από δόξης εις δόξαν, ήτοι ο δούλος να γίνη μισθωτός και έπειτα υιος του Θεού και μέλος πιστόν Χριστού. Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Ο Χριστός προσφέρει την σωστικήν χάριν εις όλους τους ανθρώπους. Όταν σώζεται κανείς εκτός της ορατής εκκλησίας, τούτο σημαίνει πως ο Χριστός ο ίδιος σώζει αυτόν.
Εάν αυτός είναι μέλος ετερόδοξον, τότε σώζεται αυτός διότι τον σώζει ο Χριστός και όχι η «Παραφυάς» εις την οποίαν ανήκει. Η σωτηρία του λοιπόν δεν επιτελείται από την εκκλησίαν εις την οποίαν ανήκει, διότι Μία είναι η Εκκλησία, η οποία σώζει, δηλ. ο Χριστός.
Όπου δεν υπάρχει το Ορθόδοξον δόγμα, η Εκκλησία δεν είναι εις θέσιν να αποφανθή περί της εγκυρότητος των μυστηρίων. Κατά τους Πατέρας το Ορθόδοξον δόγμα ουδέποτε χωρίζεται από την πνευματικότητα. Όπου υπάρχει εσφαλμένο δόγμα, υπάρχει εσφαλμένη πνευματικότης και αντιθέτως. Πολλοί χωρίζουν το δόγμα από την ευσέβειαν. Τούτο είναι σφάλμα. Όταν ο Χριστός λέγη «γίνεσθε τέλειοι, όπως ο Πατήρ...» σημαίνει πως πρέπει να γνωρίζη κανείς ποία είναι η έννοια της τελειότητος. Το κριτήριον της εγκυρότητος των μυστηρίων δι' ημάς τους Ορθοδόξους είναι το Ορθόδοξον δόγμα. Ενώ δια τους ετεροδόξους η Αποστολική διαδοχή. Δια την Ορθόδοξον παράδοσιν δεν αρκεί να ανάγωμεν την χειροτονίαν εις τους Αποστόλους, αλλά να έχωμεν το Ορθόδοξον Δόγμα. Ευσέβεια και δόγμα είναι μία ταυτότης και δεν χωρίζεται. Όπου υπάρχει ορθή διδασκαλία υπάρχει και ορθή πράξις. Ορθόδοξος σημαίνει:
α) ορθή δόξα,
β) ορθή πράξις.
Η επί γης στρατευόμενη Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία. Ορθόδοξον δε δόγμα και διδασκαλία της Αγίας Γραφής είναι εν και το αυτό, διότι το δόγμα υπάρχει και βγαίνει μέσα από την Αγ. Γραφήν.

Πηγή: Από τις πολυγραφημένες φοιτητικές σημειώσεις της Δογματικής κατά τις παραδόσεις του καθηγητού π. Ιωάν. Ρωμανίδου, Θεσ/νίκη 1972.