Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

ΚΑΘΟΔΟΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΘΑΡΩΝ ΙΘΑΚΗΣ ΣΤΟ ΒΑΘΥ

                 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ
                 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΘΑΡΩΝ ΙΘΑΚΗΣ

    Δεῦτε εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, τήν θείαν εἰκόνα καί ἁγίαν τῶν Καθαρῶν· ἥτις ἐστίν ἡ δόξα, τό καύχημα τό μέγα καί τῶν Ἰθακησίων ἡ προστατεύουσα. 

                                               ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
                                                     
Η Ιερά  Μητρόπολις Λευκάδος και Ιθάκης ,σας προκαλέι στις λατρευτικές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν από την Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013 έως την Κυριακή 11 Αυγούστου 2013 με την ευκαιρία της Καθόδου της Ιεράς  Εικόνος  της Παναγίας Καθαριώτισσας στο Βαθύ σε ανάμνηση της 60ης Επετείου  των σεισμών του 1953.
ΠΕΜΠΤΗ  08 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013
14.00   Εκθρόνιση Εικόνος  απο τηνΙερά Μονή Καθαρών
19.15   Υποδοχή απο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κ.κ. Θεόφιλο  της Ιεράς                 Εικόνος στο παλαιό Δημαρχείο και λιτανεία.
20.00    Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Εισοδίων Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 09 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
ΠΡΩΙ Ορθρος Αρχιερατική ΘείαΛειτουργία.
ΕΣΠΕΡΑΣ Παράκληση

Κατά τις ημέρες παραμονής της εικόνος στο Βαθύ καθημερινώς θα τελείται  το πρωί Όρθρος -Θεία Λειτουργία και εσπέρας Παράκληση.

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013
20.00  Επιστροφή Ιεράς Εικόνος στην Ιερά Μονή Καθαρών.

Εκ της Ιεράς Μονής
Ο Ηγούμενος                                                                    

 Αρχιμανδρίτης  Σεβαστιανός                                                



Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Η Διαφορά της Υπακοής στους Λαϊκούς και στους Μοναχούς



Υπάρχει σαφώς μια διαφορά ανάμεσα στους μοναχούς, που έχουν δώσει μια ειδική 


υπόσχεση υπακοής, και τους λαϊκούς, που ζουν στον «κόσμο».


Ακόμη και στην περίπτωση των μοναχών, υπάρχουν εξαιρετικά λίγες κοινότητες όπου μπορεί να βρεθεί η διακονία τού γέροντα στην πλήρη της μορφή, όπως αναφέρεται στα Αποφθέγματα των Πατέρων της Ερήμου, ή όπως ασκήθηκε τον δέκατο ένατο αιώνα στη Μονή της Όπτινα. Ένας σύγχρονος Ρώσος Ιερέας, ο πατήρ Αλέξανδρος Μεν -πολύ σεβαστός ως πνευματικός πατέρας μέχρι τον τραγικό και πρόωρο θάνατό του από άγνωστα χέρια το 1990- σοφά επέμενε πως οι μοναχικοί κανόνες δεν μπορούν να μεταφερθούν αυτούσιοι στη ζωή της ενορίας.

Συχνά νομίζουμε ότι η σχέση τού πνευματικού παιδιού με τον πνευματικό πατέρα απαιτεί το πρώτο να υπακούει πάντοτε στον δεύτερο. Στην πραγματικότητα, η αρχή αυτή αποτελεί ουσιώδες μέρος της μοναχικής ζωής. Ο μοναχός υπόσχεται να κάνει υπακοή, να κάνει οτιδήποτε απαιτεί ο πνευματικός πατέρας του. Ένας ενοριακός ιερέας δεν μπορεί να επιβάλει ένα τέτοιο πρότυπο στους λαϊκούς και δεν μπορεί να διεκδικήσει για τον εαυτό του το δικαίωμα να δίνει αυθαίρετες εντολές. Θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής αν μπορεί να εφαρμόζει τους εκκλησιαστικούς κανόνες, προσανατολίζοντας τη ζωή των ενοριτών του, και βοηθώντας τους στους εσωτερικούς αγώνες τους.

Ακόμη κι αν δεχθούμε πλήρως αυτά τα δυο σημεία, υπάρχουν τρία επί πλέον πράγματα που πρέπει να ειπωθούν, προκειμένου να ερμηνευθεί σωστά ένα κείμενο όπως τα Αποφθέγματα των Πατέρων της Ερήμου, ή μια μορφή όπως ο στάρετς Ζωσιμάς, στους Αδελφούς Καραμαζώφ. Κατ' αρχάς, η υπακοή που προσφέρεται από το πνευματικό τέκνο στον αββά δεν είναι αναγκαστική, αλλά πρόθυμη και εθελούσια. Είναι έργο του γέροντα να αναλάβει το θέλημά μας στο δικό του, όμως μπορεί να το κάνει μόνο αν εμείς, με τη δική μας ελεύθερη επιλογή το τοποθετήσουμε στα χέρια του. Δεν συντρίβει τη θέλησή μας, αλλά τη δέχεται από μας ως δώρο. Μια υποταγή αναγκαστική και ακούσια στερείται προφανώς ηθικής άξιας· ο γέροντας ζητά από τον καθένα μας να προσφέρει στον Θεό την καρδιά του, όχι τις εξωτερικές ενέργειές του.Ακόμη και σ' ένα μοναστικό πλαίσιο η υπακοή είναι εθελούσια, όπως τονίζεται έντονα στο τυπικό της κουράς, μόνο αφού ο υποψήφιος τοποθετήσει τρεις φορές το ψαλίδι στα χέρια του ηγουμένου, προχωρεί εκείνος στην κουρά του.

Ωστόσο, η εθελούσια προσφορά της ελευθερίας μας, ακόμη και στο μοναστήρι, είναι προφανώς κάτι που δεν μπορεί να συμβεί μια για πάντα, με μια μοναδική χειρονομία. Καλούμαστε να αναλάβουμε τον σταυρό μας καθ' ημέραν (Λουκ. 9.23). Πρέπει να υπάρχει μια συνεχής προσφορά, που να εκτείνεται σε ολόκληρη τη ζωή μας η αύξησή μας εν Χριστώ μετριέται ακριβώς από τον αυξανόμενο βαθμό αυτοπροσφοράς μας.

Η ελευθερία μας πρέπει να προσφέρεται εκ νέου κάθε μέρα και κάθε ώρα, με συνεχώς διαφοροποιούμενους τρόπους. Και τούτο σημαίνει πως η σχέση ανάμεσα στον γέροντα και στον μαθητή δεν είναι στατική αλλά δυναμική, δεν είναι αμετάβλητη αλλά απείρως ποικίλη. Κάθε μέρα και κάθε ώρα, κάτω από την καθοδήγηση του γέροντά του, ο μαθητής θα αντιμετωπίσει νέες καταστάσεις, που απαιτούν μια διαφορετική απάντηση, ένα νέο είδος αυτοπροσφοράς.

Δεύτερον, η σχέση ανάμεσα στον γέροντα και στο πνευματικό τέκνο.

Όπως έχουμε ήδη σημειώσει, δεν είναι μονόπλευρη, αλλά αμοιβαία. Όπως ο γέροντας δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να δουν τον εαυτό τους όπως πραγματικά είναι, έτσι και οι μαθητές αποκαλύπτουν στον γέροντα τον εαυτό του. Στις περισσότερες περιπτώσεις, εκείνος που καλείται να γίνει γέροντας δεν το αντιλαμβάνεται, μέχρις ότου οι άλλοι τον πλησιάσουν και επιμείνουν να μπουν υπό την καθοδήγηση του. Η αμοιβαιότητα αυτή συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης ανάμεσα στους δύο. Ο πνευματικός πατέρας δεν διαθέτει κάποιο εξαντλητικό πρόγραμμα, που έχει υποστεί επεξεργασία εκ των προτέρων και επιβάλλεται στον καθένα με τον ίδιο τρόπο. Αντιθέτως, αν είναι αληθινός γέροντας, διαθέτει για τον καθένα διαφορετικό λόγο· δεν προχωρεί επί τη βάσει αφηρημένων κανόνων, αλλά συγκεκριμένων ανθρώπινων καταστάσεων. Εισέρχεται μαζί με τον μαθητή του στη συγκεκριμένη κατάσταση, χωρίς να γνωρίζουν εκ των προτέρων ποια θα είναι ακριβώς η έκβαση, αλλά περιμένοντας ο καθένας τον φωτισμό του Πνεύματος. Και οι δύο, πνευματικός πατέρας και μαθητής, μαθαίνουν κατά την πορεία.

Η αμοιβαιότητα στη σχέση τους φαίνεται σε αρκετές ιστορίες στα Αποφθέγματα των Πατέρων της Έρημου. Όπου ένας ανάξιος αββάς σώζεται από την υπομονή και την ταπεινοφροσύνη του υποτακτικού του. Ένας αδελφός, επί παραδείγματι, έχοντας ένα γέροντα δοσμένο στο πάθος της μέθης, πειράζεται έντονα για να τον εγκαταλείψει· αλλά αντί να φύγει, παραμένει πιστός στον γέροντα του μέχρι που ο τελευταίος οδηγείται τελικά στη μετάνοια.

Και ο αφηγητής σχολιάζει, «...ότι εισί νεώτεροι και οδηγούσι γέροντας εις ζωήν». Ο μαθητής μπορεί να κληθεί να δώσει όπως και να λάβει ο δάσκαλος μπορεί συχνά να μάθει απ’ τους μαθητές του. Όπως αναφέρει το Ταλμούδ: «Ο ραβίνος Χανίνα έλεγε, «από τους δασκάλους μου έμαθα πολλά, πιο πολλά από τους συμμαθητές μου, αλλά από τους μαθητές μου έμαθα τα περισσότερα»».

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η σχέση δεν είναι αμφίπλευρη αλλά τριγωνική, επειδή μαζί με τον γέροντα και τον μαθητή του υπάρχει κι ένα τρίτο μέλος, ο Θεός. Ο Κύριος μας είπε πως δεν πρέπει να καλούμε κανέναν «πατέρα», γιατί έχουμε μόνο έναν Πατέρα τον εν Ουρανοίς (Ματθ. 13.8-10).

Ο γέροντας δεν είναι κάποιος αλάθητος κριτής σ’ ένα εφετείο, αλλά συνυπηρέτης του ζώντος Θεού· δεν είναι τύραννος, αλλά οδηγός και σύντροφος στο ταξίδι. 

Ο μόνος αληθινός «πνευματικός οδηγός», με όλη τη σημασία της λέξης, είναι το Άγιο Πνεύμα.


Επισκόπου Διοκλείας Καλλιστου Ware

πηγή

Πῶς νίκησε ἡ Ἁγία Παρασκευή;

     

Ἀντωνίνου τό φρύαγμα ἀνδρικῶς  κατέβαλε.

Ἕνα τροπάριο τῆς σημερινῆς ἀκολουθίας, πού ἀναφέρεται στήν Ἁγία Παρασκευή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, λέγει ὅτι ἡ Μεγάλη Ἁγία, πού ἑορτάζουμε σήμερα, παρ᾿ ὅτι ἦταν γυναίκα καί μάλιστα νεαρῆς ἡλικίας, ἀνδρικῶς καί γενναίως ἐνίκησε τήν μανία τοῦ αὐτοκράτορα Ἀντωνίνου. Σέ ἄγρια βασανιστήρια τήν ὑπέβαλε, ἀλλ᾿ ἐκείνη πάντοτε σώα καί ἀβλαβής διέμενε. Πολλά ἦταν τά μαρτύριά της. Ἐμαρτύρησε ἐπί τῆς ἐποχῆς τριῶν αὐτοκρατόρων τῆς Ρώμης. Πάντοτε ὅμως νικοῦσε βοηθείᾳ καί ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος.
Ἀπό τά πολλά μαρτύρια ἕνα μόνο θά ἀναφέρουμε σήμερα. Κάποτε τήν ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή, στήν ὁποία τήν ἔκλεισαν καί τήν ὡδήγησαν στό στάδιο. Ἐκεῖ ἐλευθέρωσαν ἀπό τό κλουβί του ἕναν δράκοντα, ἕνα θηρίο, ἕνα τεράστιο φίδι, γιά νά τήν κατασπαράξει. Ἐκεῖνο μέ ὁρμή πήγαινε κατ᾿ ἐπάνω της, ἀλλά ἡ Ἁγία δέν πτοήθηκε, δέν τά ἔχασε. Σήκωσε τό χέρι της καί σταύρωσε τό θηρίο. Αὐτοστιγμῇ ἐκεῖνο κόπηκε στά δύο, σάν νά τό χτύπησαν μέ μεγάλο καί δυνατό μαχαίρι. Γιά ὥρα χτυπιόταν μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια ὅλων τῶν παρευρισκομένων, ἕως ὅτου ψόφησε.
Αὐτό ἔχει νά μᾶς πεῖ δύο πράγματα, στά ὁποῖα πρέπει νά δώσουμε μεγάλη προσοχή.
1ον. Ἔχουμε ὅλοι μέσα μας θηρία καί φίδια, τά ὁποῖα πρέπει κι᾿ ἐμεῖς νά σκοτώσουμε. Τά πάθη πού φωλιάζουν μέσα μας καί κατατρώγουν τήν ψυχή μας, δέν εἶναι θηρία; Οἱ πολλές ἁμαρτίες, πού τίς ἔχουμε καλά κρυμένες στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας καί δηλητηριάζουν τήν ζωή μας δέν εἶναι φίδια φαρμακερά; Θά ἔχετε δεῖ, πιστεύω, ἐκείνη τήν εἰκόνα, πού κάποιος ἐξομολογεῖται γονατιστός μπροστά στόν πνευματικό. Ὅπως ἐξαγορεύει τίς ἁμαρτίες του, φίδια βγαίνουν ἀπό τό στόμα του. Ἤ πάλι τό ἄλλο φυλλάδιο, πού ἔχει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου πρό τῆς ἐξομολογήσεως καί μετά τήν ἐξομολόγηση. Στήν πρώτη περίπτωση ἡ καρδιά εἶναι γεμάτη ἀπό ἄγρια θηρία, ἀρκούδα, λύκο, τίγρι, φίδι, βάτραχο, καμήλα κ.ἄ. Στήν ἄλλη ὅλα ἔχουν φύγει καί λάμπει ἡ καρδιά, ἀστράφτει ἀπό τήν καθαρότητα καί τό φῶς τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά σκοτώσουμε ὅλα τά ἄγρια θηρία, πού φωλιάζουν μέσα μας. Νά καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Τό 2ο σημεῖο πού πρέπει νά προσέξουμε: Πῶς νίκησε ἡ Ἁγία Παρασκευή; Μέ τό ὅπλο καί τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Αὐτό πάλι θέλει νά μᾶς πεῖ, ὅτι πρέπει νά χρησιμοποιοῦμε τόν Τίμιο Σταυρό. Νά σηκώνουμε τό χέρι μας καί νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στό σῶμα μας. Ἔτσι ἔχουμε ἀσφάλεια καί προστασία. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου γίνεται τεῖχος καί ὀχύρωμα. Γίνεται ἀσπίδα, πάνω στήν ὁποία χτυποῦν τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ καί ἐξωστρακίζονται, γυρίζουν πίσω. Τό τονίζω ὅμως, νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, γιατί αὐτό φοβᾶται ὁ διάβολος. Φρίττει καί τρέμει μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι δέν ξέρουν νά κάνουν σωστά τόν Σταυρό τους. Κάνουν κάτι ἀκανόνιστα καί ἀκαθόριστα σχήματα, τά ὁποῖα ὁ διάβολος δέν τά φοβᾶται, τά κοροϊδεύει , δέν ἔχουν τήν δύναμη νά μᾶς βοηθήσουν.
Σᾶς ὑπενθυνίζω ἕνα μόνο παράδειγμα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη: Οἱ Ἰσραηλίται ἀφοῦ πέρασαν τήν Ἐρυθρά Θάλασσα, ἐπί σαράντα ἔτη μέσα στήν ἔρημο πολεμοῦσαν μέ διάφορους εἰδωλολατρικούς λαούς. Κάποια φορά πολεμοῦσαν τούς Ἀμαληκίτες. Ὁ Μωϋσῆς προσευχόταν πάνω σ᾿ ἕνα λόφο, μέ ἁπλωμένα τά χέρια, ἔτσι πού σχημάτιζαν σταυρό μέ τό σῶμα του. Συνέβαινε δέ τοῦτο τό παράδοξο: Ὅσο ὁ Μωϋσῆς σχημάτιζε σταυρό, νικοῦσαν οἱ Ἰσραηλίται. Ὅταν κουραζόταν καί τά κατέβαζε, νικοῦσαν οἱ ἐχθροί. Τότε πῆγαν κοντά του δύο νέοι, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ καί ὁ Ὤρ, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν τά χέρια του ἁπλωμένα καί ἔτσι νίκησαν οἱ Ἑβραῖοι.
Ἔχοντας αὐτό ὑπ᾿ ὄψη ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: Ἄν κι᾿ ἐσύ, ἀδελφέ μου, θέλεις νά νικήσεις τόν νοητό Ἀμαλήκ, τόν διάβολο, μή κατεβάζεις τά χέρια σου καί μή λύεις τό νικητικό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Νά σηκώνουμε τά χέρια μας στόν οὐρανό καί νά προσευχώμαστε. Ἄς προσέξουμε ὅμως τά χέρια μας νά εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες, ἀπό ἀδικίες, ἀπό ἐγκλήματα, γιά νά ἀκούει ὁ Θεός τίς προσευχές μας καί νά ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας.
Ἀλλά καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό νά ἔχουμε χέρια καθαρά. Χρειάζεται καί κάτι ἀκόμη, σοβαρό καί σπουδαῖο. Κάποτε κάποιος προσευχόταν στό Θεό καί ὕψωνε τά χέρια του. Κοίταξε, Θεέ μου, τά χέρια μου, ἔλεγε. Εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες. Καί ὁ Θεός τοῦ ἀπάντησε, καθαρά, ναί, ἀλλά ἄδεια. Ὥστε δέν φτάνει μόνο νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία, ἀλλά νά ἐργαζώμεθα καί τό ἀγαθόν. Στήν καρδιά μας νά μή ὑπάρχουν ἀσφαλῶς φίδια, οὔτε θηρία, οὔτε ἀγκάθια, ἀλλά νά εἶναι γεμάτη ἀπό ἀρετές καί καλωσύνες. Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν, αὐτό ζητάει ὁ Θεός.
Ἄς μάθουμε λοιπόν, νά χρησιμοποῦμε καί νά ἀξιοποιοῦμε τό ὅπλο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Μέ τήν δύναμή του, μέ τίς εὐχές τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς τῆς ἀθληφόρου καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θά νικοῦμε σ᾿ αὐτήν τήν ζωή τούς ὁρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς καί θά πορευώμεθα τόν δρόμο πού μᾶς βγάζει στόν οὐρανό. Τοῦτο τό Ξύλον εἰσάγει πάλιν ἡμᾶς εἰς τόν Παράδεισον. Ἀμήν.-

πηγη

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΤΑΝΤΑ ΒΙΟΣ ΑΒΙΩΤΟΣ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Δ' Ματθαίου (Ρωμ. ΣΤ΄ 18-23) ) Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΤΑΝΤΑ ΒΙΟΣ ΑΒΙΩΤΟΣ
Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής
Δ' Ματθαίου
(Ρωμ. ΣΤ΄ 18-23) )

Αποκαλυπτικός και ξεκάθαρος ο Αποστολικός λόγος για το θέμα της αμαρτίας. Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού οι εντολές του Θεού δεν περιέχουν καμμία απολύτως ασάφεια.
Δεν τίθεται θέμα παρανοήσεως. Η αμαρτία είναι δουλεία. Και μάλιστα η χειρότερη μορφή δουλείας. Αλλά «δια την ασθένειαν της σαρκός ημών», δηλ. των τότε πιστών της Ρώμης, στην συνέχεια αναφέρεται και ο όρος δουλεία για την «δικαιοσύνη».
Αυτό σημαίνει ότι οι ίδιοι οι πιστοί, λόγω του ότι ήταν ακόμα αδύνατοι πνευματικώς, τον Ευαγγελικό τρόπο ζωής, τον ένιωθαν ως κάποια μορφή «δουλείας». Φαινόταν δηλ. στην αρχή ως δυσκολία, διότι ερχόταν σε άμεση αντίθεση με την σάρκα. Με το σαρκικό εν γένει φρόνημα, το οποίο αντιστρατεύεται τον νόμο του νοός, «βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τον νόμο του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου» (Ρωμ. Ζ' 23).
Και ας μη ξεχνούμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, πριν γνωρίσουν τον Χριστό και γίνουν συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, ζούσαν τη ζωή της ειδωλολατρείας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως γράφει σε άλλες περιπτώσεις ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος. Διότι ναι μεν, συγκαταριθμήθησαν στα μέλη της Εκκλησίας της Ρώμης και πολλοί εξ' Ιουδαίων Χριστιανοί, οι οποίοι γνώριζαν τα της Παλαιάς Διαθήκης, όπως φαίνεται από το περιεχόμενο της προς Ρωμαίους Επιστολής, κατά το πλείστον όμως οι πιστοί της Ρώμης προέρχονταν από τα έθνη. Γι' αυτό και στη συνέχεια τους γράφει ότι όπως παλαιότερα είχατε υποδουλώσει τα μέλη σας στην ανηθικότητα και στην παράβαση του νόμου του Θεού, έτσι κι απ' εδώ και πέρα είναι ανάγκη να «υποδουλώσετε» τα μέλη του σώματός σας στον «αγιασμόν». Στον Ευαγγελικό τρόπο ζωής, για να αγιασθούν.
Ας δούμε στη συνέχεια το θέμα μας, «αμαρτία και δουλεία», διότι σε κάθε εποχή, όμως πολύ περισσότερο στη δική μας, φαίνεται πως ορισμένοι νομίζουν ότι μπορούν να συνδυάσουν τόσο την «ζωή» της αμαρτίας, όσο και τη ζωή της Χάριτος, δηλ. την πραγματική ελευθερία.
Άραγε, χρειάζεται ν' αναπτυχθεί εν εκτάσει η μεγάλη αλήθεια, ότι ο δρόμος της αμαρτίας, οδηγεί στην καταστροφή; Υπάρχει αμφιβολία, τόσο στους πιστούς, όσο και σ' όσους συνειδητά αρνούνται την ευλογία της πίστεως ότι «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος»; (Ρωμ. ΣΤ΄23). Μόνο άνθρωποι που ζουν εκτός πραγματικότητας μπορούν να ισχυριστούν το όλως αντίθετο. Μια όμως συνείδηση τόσο διεστραμμένη, που φαντάζεται τη δουλεία της αμαρτίας ως δήθεν ελευθερία, μια ύπαρξη που αποκηρύσσει την όντως ελευθερία της αρετής και επιλέγει την μαύρη σκλαβιά των παθών, είναι αδύνατον να εννοήσει τον θεόπνευστο λόγο. Το μόνο που απομένει είναι, το να γίνεται θερμή προσευχή, μήπως και με τρόπο που ο ίδιος ο Θεός γνωρίζει, κάποτε η ύπαρξη αυτή, εννοήσει την φρικτή πραγματικότητα.
Ας συνεχίσουμε όμως τον λόγο για εκείνους που η καρδιά τους μπορεί να δεχθεί την αλήθεια και αγωνίζονται μέσα στον κυκεώνα του κόσμου και της αμαρτίας. Για όσους που εάν πράγματι το θέλουν, μπορούν να νικήσουν τον κακό εαυτό τους και να γεύονται την χαρά της Χάριτος και την ευλογία του αγώνα κατά των ποικίλων παθών και αδυναμιών.
Ναι. Ο κάθε άνθρωπος, κάποια στιγμή της ζωής του θα βρεθεί μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου θα κληθεί να επιλέξει τον ένα απ' τους δύο δρόμους. Ή τον ευρύχωρο δρόμο της αμαρτίας, ο οποίος δεν χρειάζεται κανέναν απολύτως κόπο, αφού άλλωστε είναι κατηφορικός (που όμως οδηγεί μετά βεβαιότητος στην καταστροφή), ή θα επιλέξει συνειδητά τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της τελικής νίκης. Μάλλον το κακοτράχαλο μονοπάτι, που φυσικά μπροστά βαδίζει ο ίδιος ο Κύριος και που μας κρατά από το χέρι, οδηγώντας μας στη Βασιλεία Του!
Ομολογουμένως η οδός είναι ανηφορική και δύσκολη. Ποιος είπε όμως ότι μέσα στους κόπους και μέσα στις θυσίες, απουσιάζει η ομορφιά και λείπει η ευτυχία;
Ποιος υποστήριξε ότι ο Χριστιανισμός δηλαδή η Ορθοδοξία μας είναι άγευστη της χαράς και ότι ο αγωνιστής μαραζώνει μέσα στον συνειδητό και πολυμέτωπο αγώνα του; Μόνο άσχετοι με την βιωματική ζωή της θυσίας και της αγιότητας μπορούν να ισχυριστούν θέσεις που παρουσιάζουν την μυστηριακή ζωή και τον αγώνα της προσευχής, ως δήθεν στέρηση της χαράς.
Μόνο άνθρωποι του κόσμου θα υποστηρίξουν ότι ο Χριστιανός μαραζώνει όταν επιλέγει το να ακολουθεί «τοις ίχνεσιν Αυτού» του Ιησού.
Βεβαίως, όπως σε όλες τις καταστάσεις δεν μπορούν να συγκρίνονται ανόμοια πράγματα, πολύ περισσότερο η ζωή του Αγίου Πνεύματος είναι φύσει αδύνατον να συγκριθεί με τον βίο τον αβίωτο της ζοφερής κοσμικότητας και στη συνέχεια να υπολογίζονται και να καταμετρούνται τα μεγέθη.
Όπως επί παραδείγματι, είναι αδύνατον να συγκριθεί η αξία ενός διαμαντιού με την ποσότητα της λυματολάσπης, ή η αξία και η ομορφιά των κατάλευκων κρίνων με μια χωματερή.
Και, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι και οι Χριστιανοί είναι δούλοι, «δούλοι του Θεού». Ναι, βεβαίως, είμαστε δούλοι Θεού, με την διαφορά όμως πως όταν κανείς γίνεται δούλος Θεού, αμέσως μεταβάλλεται σε «απελεύθερο Χριστού». Αντιθέτως, όταν κανείς γίνεται δούλος της αμαρτίας, αμέσως φορά στο λαιμό του και στα μέλη του την τριπλή αλυσίδα της σκλαβιάς του κόσμου, του διαβόλου και το χειρότερο όλων, του κακού εαυτού του, με προοπτικές δυστυχώς, ισοβίου σκλαβιάς και αιωνίου κολάσεως.
Φίλοι μου, ας μη μας φαίνεται παράδοξη η πραγματικότητα και ας μη κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην αλήθεια.
Ο κάθε τρόπος ζωής, που είναι βεβαίως θέμα εκουσίου επιλογής, νομοτελειακώς φέρει και την προοπτική του στον χώρο αυτής της αιωνιότητας. Είτε από θετικής, είτε από αρνητικής πλευράς.
Ξεκάθαρα λοιπόν πράγματα. Η δουλεία της αμαρτίας καταλήγει στην καταστροφή των χαρισμάτων και στον αιώνιο θάνατο. Τον παντοτινό δηλαδή χωρισμό από τον Θεό. Ενώ η κατά Θεόν «δουλεία», δηλ. η απελευθέρωση της υπάρξεως διά της χάριτος και μέσω του αγώνα για την κατά Χριστόν αρετή και του προσωπικού αγιασμού, οδηγεί και καταλήγει και στην χαρά την προσωρινή και πρόσκαιρη, της ζωής αυτής, αλλά και στη μακαριότητα και ατελεύτητη ευτυχία του ουρανού και της θείας Βασιλείας. Στην απερίγραπτη και ανέκφραστη χαρά του παραδείσου. Εκεί δηλ. που η αγάπη του Θεού έχει τοποθετήσει όλους όσους θέλησαν να έρθουν αντιμέτωποι με το ρευστό και κατάπικρο ως άψινθο (Αποκ. Η' 11), πνεύμα του κόσμου τούτου.
Πόσες αλήθεια ψυχές, και με πόσα χαρίσματα και κλήσεις, έχασαν το δρόμο τον ανηφορικό, τον δρόμο των αγίων, διότι έδωσαν βάση στις απάτες και στα ψεύδη του κόσμου, ότι δηλ. στο δρόμο του Χριστού απουσιάζει η χαρά;
Και πόσοι μετά τις τραγικές υπαρξιακές περιπλανήσεις τους εδώ κι εκεί, σε στιγμές ειλικρινείας ομολόγησαν «διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό»; Και πάλι καλά, έστω και αργά να το παραδεχθεί και να το ομολογήσει κανείς, και έτσι ν' αρχίσει ένα νέο ξεκίνημα κοντά στον Ελευθερωτή και με τον Ελευθερωτή. Διότι υπάρχει πάντοτε και ο κίνδυνος, να έρθει απρόσμενα το τέλος της επιγείου ζωής, και η απελπισμένη καρδιά, σπαρακτικά να ψελίζει το στίχο του τραγικού ποιητή «Μη ζητάς να μ' αναστήσεις, δεν μπορώ»...
Το δε πλέον τραγικό είναι ότι την φρικτή αυτή φράση τη διατυπώνουν ως «κύκνειον άσμα» άνθρωποι οι οποίοι, ξεγελάστηκαν και νόμισαν ότι στην πορεία της ζωής του θα συνδυάσουν τα άκρως αντίθετα. Την ζωή του Χριστού με την κατάρα της αμαρτίας...
Αδελφοί μου, το ότι η αγάπη του Θεού μας αξιώνει να ζούμε μέσα στον ευλογημένο χώρο της Εκκλησίας μας, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται για την Ορθόδοξη πνευματικότητα, το ότι παρά τις αδυναμίες μας δεν το βάζουμε κάτω – δεν επιτρέπεται να το βάζουμε κάτω- τούτο αποτελεί σημείο ελπίδας για αίσιον τέλος.
Φυσικά, ο δρόμος είναι μακρύς. Όμως το «κανδήλι της πίστεως μένει πάντοτε αναμμένο και καθοδηγεί», γνωρίζοντας ότι η βεβαιότητα έρχεται μόνο όταν η ψυχή βρεθεί εντός του παραδείσου.
Γνωρίζουμε ότι θα κοπιάσουμε, θα πονέσουμε και γιατί όχι, κάποιες φορές θα κινδυνεύσουμε και ίσως θα ματώσουμε. Έτσι όμως έχουν τα πράγματα στη Χριστιανική ζωή.
Η μεγάλη χαρά του Χριστού και συνοδεύει στην αρχή, αλλά ακολουθεί πάντοτε τον μεγάλο αγώνα. Τώρα προηγείται ο κόπος, ο αγώνας και η θυσία. Και όπως έλεγε κι ένας σύγχρονος άγιος «Τον ζωογόνο αέρα της πνευματικής -της εν Κυρίω χαράς- θα τον αναπνεύσουμε όχι στην πεδιάδα των συμβιβασμών και των υποχωρήσεων, αλλά αφού κουραστούμε ν' ανεβούμε στις ατέλειωτες ψηλοκορφές της χάριτος»!
Είναι αυτό με το οποίο και κλείνει το Αποστολικό μας ανάγνωσμα «το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών»! (Ρωμ. ΣΤ΄23).
Αγαπητοί μου. Κάποτε μια κοσμική κυρία, συνάντησε μιαν άλλη, πιστή και αγωνιζομένη Χριστιανή, παλαιά φίλη της, που σκόρπιζε παντού τη χαρά. -«Θα έδινα όλο τον κόσμο για ν' αποκτήσω τη χαρά σου», της είπε. - «Τόσο ακριβώς μου κόστισε κι εμένα», απάντησε εκείνη.
Και όντως, είναι η προσφορά των πάντων και το ασταμάτητο ανέβασμα προς την κορυφή, ο μοναδικός τρόπος για να κερδίσει κανείς τον Ιησούν. Για να κερδίσει τους θησαυρούς της χάριτος και της χαράς. Ευλογίας δηλαδή που αρχίζει από εδώ στη γή, για να μη τελειώνει ποτέ στον ουρανό.
Γένοιτο.

Αμήν


Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Πῶς νά διαλύσεις μία χώρα μέ ὀριζόντιες καί συνοπτικές διαδικασίες.

Πῶς νά διαλύσεις μία χώρα
 μέ ὀριζόντιες καί συνοπτικές διαδικασίες.
 Μέ ἀφορμή τίς πρόσφατες «ὀριζόντιες» ἀπολύσεις-ἀποκεφαλίσεις χιλιάδων συμπολιτῶν μας, μέ πόνο καρδιᾶς θέλω να πῶ τά ἑξῆς:

Ἄν καταστρέψεις κάτι μέ μιᾶς, προκαλεῖς γρήγορα μαζικό πανικό κι ἔντονες ἀντιδράσεις πού μπορεῖ νά γίνουν ἀνεξέλεγκτες, μέ ἀποτέλεσμα νά χάσεις τό «παιχνίδι» κυριαρχίας πού ἔστησες.
Ἄν ὅμως ἀρχίζεις νά ξηλώνεις συστηματικά μά σταθερά, τό «θύμα» ἀποδιοργανώνεται. Ἀφενός δέν ξέρει ποιά θηλειά νά πρωτομπαλώσει γιά νά ταχτοποιήσει τίς ἐκκρεμότητές του καί ἀφετέρου ἀργεῖ νά συνηδειτοποιήσει τήν σοβαρότητα τῆς κατάστασης στήν ὁποία ἔχει ἐμπλακεῖ. Ὅταν θά τό καταλάβει, θά ἔχει αἰχμαλωτιστεῖ στόν ἱστό πού πλέχτηκε γύρω του.
Ψυχολογικό-ἐπικοινωνιακό τρύκ, γιά ἀποδοτικώτερο ἀντιπερισπασμό καί ἔλεγχο- τρομοκρατία κοινωνικῶν μαζῶν!
Αὐτό τό «τρυκάκι» εἰς βάρος ἑνός ὁλόκληρου λαοῦ… ἐξελίσσεται τώρα στήν πατρίδα μας!

Πρόκειται γιά να πολύ ργανωμένο καί μελετημένο σχέδιο τς Νέας Τάξης Πραγμάτων, γιά τήν καταστροφή τς λλάδας  καί τς ρθοδοξίας. Αὐτή τή στιγμή, εἴμαστε στό στόχαστρο καί μάλιστα πρέπει νά «τελειώσουμε» μέ ταχύ βηματισμό…
Πρῶτον: γιατί ἡ Ἑλλάδα ἔχει ποικιλία πλούτου καί πόρων ἀκόμη καί σέ πρωτογενή μορφή, καθώς καί σημαντικώτατη στρατηγική γεωγραφική θέση, τά ὁποῖα λιμπίζονται οἱ σκοτεινοί Κοσμοκράτορες ἐξ’ ὁλοκλήρου πλέον.
Δεύτερον: γιατί ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ κοιτίδα τῆς Ὀρθοδοξίας, γῆ εὐλογημένη μέ πληθώρα Ἁγίων καί βαρειά Χριστιανική κληρονομιά, τά ὁποῖα ἐπιβουλεύεται αὐτοπροσώπως ὁ ἔξω ἀπό δῶ καί τά ὄργανά του. Πῶς θά φέρει τόν Ἀντίχριστό του μέ ἐμᾶς στή μέση;

Δέν εναι τυχαο γεγονός, τό ποιές μάδες ργαζομένων ξεκίνησαν ο πολιτικοί «μας?» νά "βομβαρδίζουν":

Δημοτική στυνομία: γιά νά μήν μπορον πατριτες-χριστιανοί Δήμαρχοι πού πιθανόν κλεγον στίς ἐπόμενες ἐκλογές ἀπό ἀπηυδησμένους Ἕλληνες, νά σκουπίσουν τίς πόλεις πό τούς λαθρομετανάστες καί τό παρεμπόριο πού πλήττει τήν θνική οκονομία καί τήν ἐγκληματικότητα πού προέρχονται ἀπ’ αὐτούς. Ατά βολεύουν τούς «δανειστές» μας φενός γιά νά μς ρμέγουν καί νά ξεπουλιώμαστε θνικς, φετέρου γιά νά ποχριστιανοποιούμαστε πό τό μουσουλμανικό στοιχεο στό ποο κατατάσσεται συντριπτική πλειοψηφία τν μεταναστν τς χώρας μας, καθώς καί γιά νά ἀποδιοργανωνόμαστε λόγῳ τῆς βίας πολλῶν ἀπό αὐτούς.
Μ’ ἕνα σμπάρο, ὄχι δυό, ἀλλά σέ αὐτήν τήν περίπτωση τρία τρυγόνια! Καί ἀφελληνισμός καί ἀποχριστιανοποίηση καί οἰκονομικός μαρασμός! Ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς καί χριστιανικῆς μας ταυτότητας καί σφαλιάρα στήν ἑλληνική ἀγορά!

Κρατική τηλεόραση: μέ τήν διάλυσή της, τό τεράστιο ρχεο τς ΕΡΤ μέ στορική, πολιτιστική, πολιτική, θρησκευτική, γεωγραφική κ.. θνική κληρονομιά κι ξία, νά δημευθεῖ, πιθανόν νά καταστραφε καί νά «φύγει ἀπό τή μέση» ὅταν πέσει στά χέρια τν νεοεποχιτν τς ναδυόμενης σιωνιστικς ΝΕΡΙΤ στήν καλύτερη περίπτωση νά μείνει πενεργοποιημένο-ἄχρηστο στά ἀζήτητα! Κι τσι, νά ποχρωματιστομε ο λληνες ( θνικά, στορικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, γεωγραφικά κλπ ), ξεχνώντας τό παρελθόν μας καί τήν πορεία μας ἀπό τότε πού ὑπάρχει τηλεόραση τουλάχιστον!

Σχολικοί φύλακες: γιά νά βράσουν τά σχολεα καί νέα γενιά στά ναρκωτικά, στή βία, στήν παιδεραστία, στίς παγωγές, στούς μπρησμούς, στά ἀτυχήματα κ., στε νά γανακτίσουν ο γονες καί νά στραφον στήν διωτική κπαίδευση ς μοναδική λύση γιά τό «καλό» τῶν παιδιῶν τους, ν ταυτόχρονα πιτυγχάνεται καταστροφή τν νέων μας μέ ατά πού τούς περιμένουν στά φύλαχτα σχολεα… τσι, θά γίνουν ετε εκολα χειραγωγίσιμα ντα στά χέρια τς Νέας ποχς μελλοντικά, αριανοί νισόρροποι πολίτες, ετε μετανάστες γιά σπουδές καί ἐπιβίωση σέ ξένα κράτη. Σέ αὐτήν τήν τελευταία περίπτωση, θά ἔχουμε «ἄδειασμα» τς λλάδας πό τούς λληνες, κυρίως τούς νέους, χωρίς πόλεμο μάλιστα! Τζάμπα "θνική κκένωση", ἄνευ ὅπλων κι ἀντιστάσεων καί μάλιστα ἐθελοντικῶς! Θά μείνει ἡ Ἑλλάδα μέ τούς παπποῦδες καί τίς γιαγιάδες ( γιά ὅσο ζήσουν…) καί ἄν συνυπολογίσουμε καί τό δημογραφικό πρόβλημα…καταλαβαίνετε τό μέλλον…

κπαιδευτικοί: πολύσεις γιά νά διαλυθε τό δημόσιο σχολεο καί δωρεάν παιδεία. Οἱ λίγοι κπαιδευτικοί πού θά πομείνουν νά διδάσκουν στό δημόσιο, θά εἶναι εκολώτερα ἐλεγχόμενοι πό τό καθεστώς τς περιβόητης "ξιολόγησης" γιά να κομμάτι ψωμί, θά φοβονται νά μιλήσουν γιά Θεό, γιά ξίες, γιά δημοκρατία, γιά λευθερία, γιά πατρίδα κλπ.,  στε νά μήν ξιολογηθον «νεπαρκες» «πικίνδυνοι». πιπλέον, θά φοβονται νά κάνουν παρατηρήσεις στούς μαθητές τους ( γιά πίδοση, συμπεριφορά, θος, πιστεύω κλπ ), γιά νά μήν τούς πειλον μέ κθέσεις ο θιγμένοι γονες καί οἱ ἐντεταλμένοι τῶν «πεντακάθαρων» Ὑπουργείων μας προϊστάμενοί τους καί οἱ ὁποῖες ἐκθέσεις θά στιγματίζουν τό "κπαιδευτικό τους μητρο" μέ πειθαρχικά καί βέβαια μέ «ἀπομάκρυνση». Ταυτόχρονα, τά περισσότερα λληνόπουλα θά μένουν μόρφωτα, μιά πού ο περισσότεροι χρεωκοπημένοι πλέον λληνες οἰκογενειάρχες, δέν θά μπορον νά ἀνταπεξέλθουν οἰκονομικά πιά καί νά πληρώνουν τά δίδακτρα τῶν παιδιῶν τους γιά τίς σπουδές τους στήν δια τους τήν πατρίδα!

Ἱερεῖς: διαταγές τῆς Τρόϊκα γιά 50% μείωση τῶν μισθῶν τους.
Κι ἄν δέν ἔχουν νά ζήσουν οἱ Λειτουργοί αὐτοί, ἄς κλείσουν οἱ Ναοί κι ἄς πετάξουμε στήν κάλαθο ἀπορριμάτων Πίστη καί Ὀρθοδοξία καί τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Ἐξάλλου, οἱ Νεοεποχίτες Κυβερνῆτες δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν φυσική μας ἐπιβίωση, θά στενοχωρηθοῦν γιά τήν πνευματική μας;…

Μήν αὐταπατᾶσθε μέ τόν φραπέ στό χέρι στόν καναπέ.
πεται καί συνέχεια καί μέ λλους κλάδους καί μάδες τς κοινωνίας μας, μέχρι τήν πλήρη διάλυσή της καί χάριν τῆς ὁποίας δουλεύουν κούραστα κάτι σκοτεινοί τύποι ἀγνώστου προελεύσεως...

Success story κατά τ' λλα!
Καί βέβαια,  εναι ντως μεγάλη πιτυχία, ἀλλά τς Νέας ποχς πού χει βάλει κάτω τήν λλάδα καί τήν ρθοδοξία καί τίς κοπαν λύπητα, ὅπως καί ἄλλες κοινωνίες παγκοσμίως.

Ξύπνα ραγιά ν μετανοί
ἄν θέλεις μέλλον φωτεινό,
ἐλεύθερο, Ἑλληνικό
καί Ὀρθόδοξη πορεία...

Μέ ἔντονο προβληματισμό καί φιλικά,

Ο.Χ.